ฝึกตัว ฝึกใจ...สร้างบารมีต่อไป

ฝึกตัว ฝึกใจ...สร้างบารมีต่อไป
หนังสือเมื่อไม่รู้จะอ่านอะไร 1

 กำลังใจ... ไม่มีที่สิ้นสุด

เราเกิดมาชาติหนึ่ง ก็จะต้องเพิ่มอุปนิสัยที่ดี
และขัดเกลาแก้ไขนิสัยที่ไม่ดีให้หมดไป
เราต้องใช้วันเวลาเพื่อการนี้นะลูกนะ
วันหนึ่งคืนหนึ่งมันประเดี๋ยวเดียว เดี๋ยวก็หมดเวลาแล้ว
หลับตาลืมตาไม่กี่ทีก็มืดแล้ว
เราเกิดมาสร้างบารมี ก็ต้องสร้างบารมีให้เต็มที่
อย่าให้กำลังใจของเราตกต่ำ อย่าไปหวังพึ่งกำลังใจจากใคร
หรือไปเที่ยวขอกำลังใจจากคนอื่น
เหมือนวณิพกหรือเหมือนมหาทุคตะที่ยากจนกำลังใจ
อย่าทำอย่างนั้นนะลูกนะ
กำลังใจมันอยู่ในตัวเรา
จะดึงเอาออกมาใช้เท่าไรก็ได้เท่านั้น
แล้วมีมากไม่มีที่สิ้นสุด
เหมือนภูเขาหรือทะเลแห่งกำลังใจที่ไม่มีฝั่ง
และยิ่งใหญ่กว่าภูเขาพระสุเมรุ กว้างกว่าทะเลมหาสมุทร
สอนตัวเองให้ได้อย่างนี้
ดึงกำลังใจมาใช้ในการทำความดี ในการสร้างบารมี
อย่าฝึกนิสัยท้อแท้ เบื่อหน่าย สิ้นหวัง อย่างนี้ไม่เอา
เดี๋ยวมันจะติดข้ามภพข้ามชาติ
๑๕ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๔

--------------------------------

งานที่แท้จริง

ชีวิตของพวกเราทั้งหลาย
เกิดมาเพื่อที่มาทำงานที่แท้จริง
ที่เราเรียกว่า กรณียกิจ
กิจที่แท้จริง ที่ควรทำ ก็คือ งานทำหยุดทำนิ่ง
งานที่จะเอาชนะกิเลสอาสวะ
ขจัดกิเลสอาสวะให้สิ้นเชื้อไม่เหลือเศษ
ไม่มีส่วนเหลือของกิเลสอาสวะเลย
ก็คือ สิ้นเชื้อไม่เหลือเศษนั่นเอง
ให้ใจใสสว่าง
แล้วความไม่รู้ก็จะหมดไป
ความรู้ที่แท้จริง ความสุขที่แท้จริง ก็บังเกิดขึ้น
เมื่อจิตของเราสว่างไสว สว่างโพลง...
เราเกิดมาเพื่อการนี้นะลูกนะ
๑๑ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-------------------------------

ทีม

วิชชาธรรมกายต้องเรียนเป็นทีม
เราจะทำตามลำพังไม่ได้
ต้องเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ต้องไปพร้อม ๆ กัน
ดังนั้น ต้องปรับทั้งหยาบทั้งละเอียดให้สอดคล้องกัน
คือ หยาบก็ต้องเป็นทีมด้วย ละเอียดก็ต้องเป็นทีมด้วย
เพราะฉะนั้น ใครที่เอาแต่ใจตัวเอง ต้องปรับปรุงใหม่
ต้องเอาใจหมู่คณะ ให้เข้ากันได้
จึงจะปฏิบัติธรรมได้ดี
๒๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๓๕

------------------------------

 อย่าเอาแต่ใจ

ลด ละ เลิกเอาแต่ใจตัวเอง
แล้วทำงานเป็นทีม
เมื่อทีมสามัคคี มีจิตเมตตาปรารถนาดีซึ่งกันและกัน
คิดเหมือนกัน พูดเหมือนกัน ทำเหมือนกัน ทีมก็เกิดความสุข
จะมีกระแสชนิดหนึ่ง ที่เกิดความอบอุ่นใจ สบายใจ
รู้สึกไม่หวาดระแวงใครเลย
เป็นพลังแฝงเงียบ ๆ ซึ่งเรามองไม่เห็น
เป็นพลังแห่งความสามัคคีของทีม
ที่จะทำให้ศึกษาวิชชาธรรมกายได้ดีมากเลย
๒๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๓๕

------------------------------

สมุดบันทึก

หาสมุดสักเล่มหนึ่ง เอาไว้เป็นสมุดคู่กายคู่ชีวิตของเรา
ไว้สำหรับจดบันทึกผลการปฏิบัติธรรม
บันทึกว่า ทำอย่างไรใจถึงหยุดนิ่ง
สิ่งนี้จะเป็นประโยชน์ต่อตัวเรา
และต่อไปในอนาคต
ก็จะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่จะมาภายหลัง
กำลังใจมันอยู่ในตัวเรา
จะดึงเอาออกมาใช้เท่าไรก็ได้เท่านั้น
แล้วมีมากไม่มีที่สิ้นสุด
เหมือนภูเขาหรือทะเลแห่งกำลังใจที่ไม่มีฝั่ง
และยิ่งใหญ่กว่าภูเขาพระสุเมรุ กว้างกว่าทะเลมหาสมุทร
สอนตัวเองให้ได้อย่างนี้
ดึงกำลังใจมาใช้ในการทำความดี ในการสร้างบารมี
อย่าฝึกนิสัยท้อแท้ เบื่อหน่าย สิ้นหวัง อย่างนี้ไม่เอา
เดี๋ยวมันจะติดข้ามภพข้ามชาติ
๑๕ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๔

-------------------------------

แผนผังชีวิต

สมัยหลวงพ่อวัดปากน้ำ
ทุกรอบของการเทศน์
ไม่ว่าท่านจะยกหัวข้อธรรมอะไรขึ้นมาเทศน์ก็ตาม
ในที่สุด ก็จะต้องพูดถึง แผนผังชีวิต
ให้จำติดตาตรึงใจของทุกคน
แต่ท่านพูดย่อ ๆ สั้น ๆ มุ่งให้ปฏิบัติ
จะได้ไปรู้ไปเห็นได้ด้วยตัวของตัวเอง
เป็นปัจจัตตัง
ท่านทำอย่างนี้เรื่อยมา จนกระทั่งมรณภาพ
เพราะกลัวว่า สิ่งที่ถูกต้องดีงาม
ซึ่งเคยเลือนหายไปยาวนานกว่า ๒,๐๐๐ ปี จะเลือนหายไปอีก
ท่านจึงพูดย้ำ ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพราะฉะนั้น สิ่งนี้ เราก็ควรจะทำให้มีประสบการณ์ขึ้นมา
แล้วเราก็จะเข้าใจ
จุดนี้เป็นจุดสำคัญมาก ๆ ทีเดียว
๗ เมษายน พ.ศ. ๒๕๔๔

-----------------------------

นักรบกองทัพธรรม ไม่มีวันปลดประจำการ

นักรบกองทัพธรรม ไม่มีวันปลดประจำการ
ทหารทางโลก พอถึงเวลาเขาก็ปลดเกษียณ ปลดประจำการ
แต่นักรบกองทัพธรรม ไม่มีวันปลดประจำการ
เพราะว่า เป้าหมายที่ตั้งใจเอาไว้ เรายังไปไม่ถึง
เราเพียงแต่เห็นหนทางที่จะไปถึง และวิธีการที่จะไปถึง
ดังนั้น การชำระกาย วาจา ใจ ให้บริสุทธิ์
และภารกิจที่หลวงพ่อและหมู่คณะมอบหมายไว้
เราต้องทำกันต่อไป จนกว่าร่างกายเราจะทำไม่ไหว
๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๕

-------------------------------

 สำคัญทั้งนั้น

ทุก ๆ บุญ ทุก ๆ กิจกรรมที่หลวงพ่อให้ทำ
ล้วนเป็นไปเพื่อการอบรมบ่มกาย วาจา ใจ ให้บริสุทธิ์
มีความสำคัญทั้งนั้น
เราจะเข้าใจคำนี้ได้ เมื่อเราได้เข้าถึงจุดแห่งความสว่าง
จุดแห่งการเข้าถึงพระรัตนตรัยภายใน
๒๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-------------------------------

ฉันคือ... ต้นแบบ

ให้นึกเสมอว่า เราจะต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับทุก ๆ คน
ไม่ว่ากิจวัตรกิจกรรมอันใดทั้งสิ้น
ใครจะเป็นอย่างไร เรื่องของเขา แต่เรื่องของเราต้องดีที่สุด
เราทำของเราให้ถูกต้องและดีงาม
เมื่อเราทำอย่างสม่ำเสมอ
จะเกิดเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้ที่ใจอ่อนแอ
เผอเรอจากกิจวัตรกิจกรรม
เขาคึกคักเข้มแข็งตามเรามาด้วย
ถ้าเราเข้มแข็ง เขาจะเข้มแข็ง
ถ้าเรามีระบบระเบียบ เขาก็จะมีระบบระเบียบด้วย
๒๘ เมษายน พ.ศ. ๒๕๓๙

-----------------------------

มรดกโลก

ลูก ๆ ทุกคน หมั่นพยายามตรวจตราดูว่า
เรายังมีสิ่งที่จะต้องปรับปรุงแก้ไขตนเองอะไรบ้างให้ดีขึ้น
และให้ดีเพิ่มขึ้นไปทุกวันทุกคืน
เพราะเราเหลือเวลาอย่างจำกัด...ไม่มากแล้ว
จะต้องเก็บเอาความดี... ทั้งทาน ศีล ภาวนา ไปให้มากที่สุด
เพราะเมื่อถึงวันสุดท้าย... ยิ้มสุดท้ายของเราจะได้สง่างาม
จากไป ก็ทิ้งข้อวัตร ปฏิปทา การดำเนินชีวิตของเรา
ให้เป็นมรดกโลกให้ลูกหลานได้ศึกษา ฝึกฝน เดินตามรอยของเราต่อไป
๒๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

---------------------------------

ล้าได้ แต่อย่าท้อ

ชีวิตหลังความตายนั้นยาวนาน
ยาวนานมากกว่าชีวิตที่เป็นมนุษย์อยู่ จนเทียบกันไม่ได้
ผู้ฉลาดจึงยอมลำบากช่วงสั้น สั่งสมบุญบารมี
เพื่อไปสบายในชีวิตหลังความตายที่ยาวนานกว่า
บางครั้ง หากใครล้าก็พักกันก่อน
แต่อย่าพักนาน เพราะเวลาเราเหลือไม่มาก
ล้าได้ แต่อย่าท้อ... ท้อไม่ได้ เพราะเราเกิดมาสร้างบารมี
จำตรงนี้เอาไว้นะลูกนะ
๑๔ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๔

-----------------------------

รักตัวเองก่อน

คนเราต้องรักตัวเองก่อน...
รักตัวเองเป็นอย่างไร
รักตัวเอง ก็ต้องไม่ทำให้คนอื่นเขาเกลียดเรา
ต้องทำให้เขารัก เคารพ เลื่อมใสเรา นับถือเรา
อย่างนั้นจึงเรียกว่า “รักตัวเอง”
แต่ถ้าแสดงกิริยาอาการ
ที่ทำให้เขาไม่ชอบเรา หมั่นไส้เรา หรือรังเกียจเรา
นั่นแสดงว่า... เราไม่รักตัวเอง
ทำอย่างนี้บุญน้อย ขาดปัญญา
๒ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๙

-------------------------------

ปิยวาจา

คำพูดนี่สำคัญ
แม้เป็นคำจริง เกิดประโยชน์
แต่ถ้าพูดไปแล้วไม่เป็นที่รัก... ก็ต้องปรับ
หลวงพ่อว่า การพูดให้เป็นที่รักนั้น... ไม่ยาก
สิ่งเหล่านี้เราฝึกได้
เพราะถ้อยคำในโลก มีเหลือเฟือ และเป็นของฟรีด้วย
เหมือนกับอากาศที่เราหายใจอย่างนั้น
ใครมีปัญญาก็เอามาใช้ ขึ้นอยู่กับการฝึกฝน
และนำมาใช้บ่อย ๆ นะลูกนะ
๒๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๓๕

------------------------------

การค้นพบที่ยิ่งใหญ่

การที่เราค้นพบว่า
ตัวเราเองมีข้อบกพร่อง ข้อควรปรับปรุงตรงไหน
หลวงพ่อถือว่า เป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่
และน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าการค้นพบทางวิทยาศาสตร์
แล้วจะอัศจรรย์ยิ่งกว่านั้นเข้าไปอีก
ถ้าค้นพบแล้ว ลด ละ เลิก แก้ไขปรับปรุงตัวเราให้ดีขึ้น
ซึ่งผลที่ได้ก็คือ ตัวของเราดี
เราจะเป็นมนุษย์วิเศษ มนุษย์อัศจรรย์ทีเดียว
๒๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๓๕

------------------------------

เอาตัวให้รอด

เรื่องของชีวิตเป็นเรื่องซับซ้อน
เราอย่ามีชีวิตอยู่เพียงแค่เพื่อความอยู่รอด
เก่งในเรื่องทำมาหากินอย่างเดียวไม่พอ
ต้องเอาตัวให้รอดด้วย
รอดจากอบาย รอดจากภัยในวัฏสงสาร
และรอดขึ้นไปบนสวรรค์ชั้นดุสิต
๑๕ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๕

------------------------------

ชีวิตที่มีค่า

ชีวิตของนักรบกองทัพธรรม
ผู้ได้อุทิศตนให้กับพระพุทธศาสนา เป็นชีวิตที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง
ยิ่งกว่าชีวิตของจอมจักรพรรดิ
หรือยิ่งกว่าชีวิตใด ๆ ในโลกทั้งหมด
เพราะว่าเป็นชีวิตที่มีเกียรติสูงสุด
ไม่ใช่มีเกียรติเฉพาะในเมืองมนุษย์นี้เท่านั้น
แต่มีเกียรติสูงสุด ในสัมปรายภพ ในเทวโลก
เพราะว่า นักรบกองทัพธรรม เป็นผู้ทำงานที่ยิ่งใหญ่และหนักที่สุด
นั่นคือ งานสร้างสันติสุขอันไพบูลย์ ให้บังเกิดขึ้นแก่มวลมนุษยชาติ
๙ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๕

---------------------------

ตัดสินใจถูกแล้ว

การที่พวกเราได้ก้าวเข้ามาสู่เส้นทางธรรม
ตั้งใจมาเป็นนักรบกองทัพธรรม
ถือว่า เป็นความตั้งใจที่ดีมาก ๆ และก็ดีที่สุดแล้ว
เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง
เพราะภารกิจนี้ คือ งานที่แท้จริงของเรา
เราเกิดมาพร้อมกับหน้าที่
ที่จะต้องทำกันต่อไป ไม่มีถอยหลังกลับ
ฉะนั้น ให้รู้สึกเป็นเกียรติ มีปีติ
และภาคภูมิใจที่ได้รับหน้าที่นี้ หน้าที่อันยิ่งใหญ่
เราต้องทำกันไปเป็นทีมจึงจะสำเร็จ
ตราบใดที่เรายังไปไม่ถึงจุดหมาย
คือ ที่สุดแห่งธรรม
เราก็จะต้องร่วมมือกันต่อไป สานใจกันให้เป็นหนึ่ง
ทุ่มเทชีวิตจิตใจสร้างบารมีกันให้เต็มที่
บารมีของเราก็จะได้เต็มเปี่ยมบริบูรณ์
บำเพ็ญบารมีให้มากที่สุด
เท่าที่เรายังมีเวลาของชีวิตเหลืออยู่ในโลกนี้
๗ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

คุณค่าของชีวิต

คุณค่าของชีวิต
อยู่ตรงที่ ใครได้ทุ่มเทสร้างบารมีมากกว่ากัน
ได้ปรับปรุงแก้ไขฝึกฝนอบรมตนเอง
จนกระทั่ง...
สามารถเข้าถึงพระรัตนตรัยในตัวได้
แล้วก็ทำหน้าที่เป็นผู้ให้แสงสว่างแก่โลก
เป็นผู้นำบุญยอดกัลยาณมิตร
นำพาเพื่อนมนุษย์ ให้เข้าไปถึงจุดแห่งความสมปรารถนา
ให้เขาได้เข้าถึงความสุขที่แท้จริง
ที่เกิดจากการได้เข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว
ได้รู้จักเป้าหมายชีวิตที่แท้จริง
แล้วก็มีกำลังใจ
ที่จะก้าวเดินต่อไป สู่เป้าหมายนั้นได้ตลอดรอดฝั่ง
โดยไม่หวาดหวั่นต่ออุปสรรคใด ๆ
กระทั่งมีชัยชนะ ถึงจุดหมายปลายทาง
๙ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

วิชชาชีวิต

สิ่งที่ชาวโลกต้องการ
คือ ความรู้ที่ชาวโลกเขาไม่รู้
ความรู้นั้น คือ ความรู้ที่อยู่ในพระไตรปิฎก
ทั้งภายในพระคัมภีร์ที่อยู่ในตู้ และความรู้ภายในตัว
ชาวโลกเขาอยากจะรู้เรื่องราวของชีวิต
วิชชาความจริงของชีวิต ซึ่งทางโลกไม่มีสอน
๒๘ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

--------------------------------

หนทางอีกยาวไกล

หนทางที่จะไปสู่ที่สุดแห่งธรรมนั้นยาวไกล
จะต้องมีบุญยิ่งใหญ่ไพศาล
ต้องสร้างบารมีที่สุดในทุกสิ่ง... จึงจะไปได้
๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๓

----------------------------

สัญลักษณ์แห่งคุณธรรม

กำลังใจ นี่แปลก
ยิ่งให้เขาเท่าไร เรายิ่งได้เพิ่ม
ผู้ให้ย่อมได้รับ ไม่ใช่ยิ่งให้ยิ่งหมด
ผู้ให้กำลังใจ เป็นสัญลักษณ์แห่งคุณธรรม
ผู้ที่มีคุณธรรมสูง
ย่อมมีความปรารถนาดีต่อทุก ๆ คน ที่อยู่รอบข้าง
ปรารถนาอยากให้เขาได้ดี
นั่นสัญลักษณ์แห่งคุณธรรม สัญลักษณ์แห่งสติปัญญา
๒๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๓๕

------------------------------

ไปอย่างผู้ชนะ

ถ้าชาตินี้...
เราอดทนสร้างบารมี จนกระทั่งถึงวาระสุดท้าย
เราจะยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ เป็นยิ้มสุดท้ายที่สง่างาม ว่า
เราได้ใช้ร่างกายนี้ ให้เกิดประโยชน์สูงสุด
เราจะจากกายนี้ไปด้วยความปีติเบิกบาน
เหมือนพระราชาที่รบชนะศึก
แล้วออกจากแว่นแคว้นที่พระองค์รบชนะ
ด้วยใจที่มีปีติ เบิกบาน แช่มชื่น
ถ้าชนะชาตินี้ได้ ชาติต่อไปก็ชนะตลอด
๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๓

----------------------------

 โลกแห่งการสร้างบารมี

โลกนี้ เป็นโลกแห่งการสร้างบารมี สร้างความดีงาม
บัณฑิต จะสร้างแต่ความดี
คนพาล จะสร้างแต่บาปอกุศลกรรม
เมื่อละโลกแล้ว
สิ่งที่เรากระทำไว้ จะเป็นประดุจเงาติดตามตัวเราไป
ถ้าสิ่งที่ทำนั้นเป็นบุญ
วิบากก็เป็นความสุข ความบันเทิง ในสุคติโลกสวรรค์
บาปก็ตรงข้ามกัน
ถ้าจิตเศร้าหมองไม่ผ่องใส ละโลกแล้วก็จะไปอบาย
๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๕

เมื่อไม่รู้จะอ่านอะไร

วันศุกร์ที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2560

• Share

Related Posts