ช่วยกันพัฒนา "วัดร้าง" ให้เป็น "วัดรุ่ง"

การบวช นอกจากจะเป็นทางมาแห่งบุญและเป็นการสืบทอดอายุพระศาสนาแล้ว ยังเป็นกำลังใจให้กับพุทธบุตรผู้ที่ตั้งใจบวชอุทิศชีวิตให้กับพระพุทธศาสนาอีกด้วย ถ้าหากว่ามีการบวชกันทุก ๆ วัด หลวงปู่ หลวงตา หลวงพ่อ หลวงลุง หลวงน้าทั้งหลาย ท่านก็จะหลับตาลาโลกอย่างสบายใจ เพราะว่ามีผู้ที่จะรับภารกิจอันยิ่งใหญ่สืบทอดคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้เป็นประโยชน์ต่อตนเองและต่อมวลมนุษยชาติแล้ว

ดังนั้นการบวชจึงเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง นอกจากจะเป็นกำลังใจกับพุทธบุตรผู้ที่ตั้งใจบวชอุทิศชีวิตแล้ว ก็จะเป็นแรงบันดาลใจให้แก่พุทธบุตรวัดต่าง ๆ ทั่วสังฆมณฑล ซึ่งตอนนี้เริ่มเกิดความรู้สึกที่ดี ที่มีเป้าหมายเบี่ยงเบน ก็เริ่มหันหัวกลับมาสู่ทิศทางที่ถูกต้อง คือบวชอย่างมีเป้าหมายตามแบบอย่างพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและพระอริยสาวกทั้งหลาย คือ บวชเพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง อย่างน้อยก็แสวงบุญและสร้างบารมี บำเพ็ญเนกขัมมบารมี และบารมีอย่างอื่น ๆ ให้ครบถ้วนบริบูรณ์

วัดที่ค่อย ๆ ทยอยกันร้างก็จะค่อย ๆ ทยอยกันรุ่ง และอีกหน่อยทุกวัดก็จะเต็มไปด้วยพุทธบุตรที่บวชอย่างมีเป้าหมาย ศาสนทายาทก็จะค่อย ๆ ทยอย ๆ มาบวช

จริง ๆ แล้ว วัดร้างในปัจจุบัน ไม่ควรจะปล่อยให้ร้างนะ มีบุคคลหลายประเภท ที่สามารถมาบวชได้ เช่น นักศึกษาที่เพิ่งจบการศึกษา เป็นบัณฑิตใหม่ แต่รองานปีหนึ่งเป็นแสน ๆ คน สมมติหญิงครึ่งหนึ่ง ชายครึ่งหนึ่ง ก็แปลว่า รองาน ๕ หมื่นคน ที่เป็นชายพร้อมจะบวชได้ เรามาเอาบุญก่อน เพราะเป็นโอกาสว่าง ไม่ต้องบวชยาว บวชแค่มีศรัทธา แต่อย่างน้อย ๑ เดือน และจะบวชกี่ครั้งก็ได้

เรายังอยู่ในวัยหนุ่ม ซึ่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเรียกว่า ทหรํ หรือภาษาที่เรียกง่าย ๆ ว่าทหาร หมายถึง คนหนุ่ม เอาคนหนุ่มมาบวชเพื่อมาทำพระนิพพานให้แจ้ง แล้วเป็นการสืบทอดอายุพระศาสนา แล้วถ้าบวชช่วงสั้น ๆ แค่เดือนเดียวอย่างนี้ จะทำให้เกิดความตั้งใจที่จะบวชอย่างสมบูรณ์

เพราะบัณฑิตไม่ใช่เพียงผู้มีปริญญาบัตร แต่ควรจะมีศีล สมาธิ ปัญญาด้วย ซึ่งจะหาได้จากการมาเป็นพุทธบุตรนี่แหละ ศีล สมาธิ ปัญญา จึงจะสมบูรณ์ มาฝึกตัวของเราก่อน โดยมาศึกษาคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรืออย่างน้อยได้มาปฏิบัติธรรม ให้ได้เห็นคุณค่าของพระศาสนาในระดับหนึ่งก่อน แล้วก็เป็นการเตรียมตัวเตรียมใจสำหรับที่จะไปปฏิบัติภารกิจในทางโลก

ก่อนลาสิกขาก็นึกอธิษฐานจิตว่า ข้าพเจ้ามีความจำเป็นจะต้องลาสิกขาไปทางโลก ก็ขอให้บุญที่ได้ตั้งใจบวชอย่างบริสุทธิ์บริบูรณ์ตลอดระยะเวลา ๑ เดือนนี้ ทำให้วัดที่เคยร้างกลับเป็นวัดรุ่ง ขอบุญนี้ดลบันดาลให้ ข้าพเจ้าเมื่อไปทำมาหากิน ให้มีช่องทางที่ดี ที่นำมาซึ่งความรุ่งเรืองต่อไปในอนาคต และถ้าหากมีโอกาส เมื่อไหร่อิ่มตัวจากชีวิตทางโลก หรือเออลี่รีไทร์ เราจะกลับมาบวชใหม่ มารักษาพระศาสนา แล้วก็มาศึกษาธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอย่างเต็มที่ เพราะเราได้ผ่านประสบการณ์ทางโลกมาแล้ว อิ่มตัวแล้ว หายสงสัยแล้ว เห็นว่าทางโลกก็งั้น ๆ ถ้าบวชคราวนี้เราก็จะได้รุกหน้าไม่ถอยหลังกลับเลย อย่างนี้วัดก็ไม่ร้างแล้ว

ปีหนึ่งมีบัณฑิตรองานจำนวนหนึ่งบวกกับตกค้างจากปีที่แล้วอีก ก็แสดงว่าเรามี ทหรํ หรือคนหนุ่มที่พร้อมจะเป็นพุทธบุตรจำนวนมาก เราก็ทยอยบวชกันสิ ชุดแรกที่จะไม่ทำให้วัดร้าง บวชกันให้เต็มก่อน สมมติวัดร้างมีจำนวนพันวัด ชุดแรก ๑ เดือน บวชให้เต็มก่อนพันวัด บวชวัดละ ๑๐–๒๐ รูป ก็พอ เดือนถัดไปอีกชุดหนึ่งมาบวช ๑๒ ชุด ต่อหนึ่งปี วัดจะไม่ว่างเลย ส่วนใครมีกุศลศรัทธาอยากบวชต่อก็ได้ ถือเป็นกำไร บุญนี้ก็จะได้กับตัว ๖๔ กัป ถึงโยมพ่อโยมแม่อีก ๓๒ กัป

วัดถ้าไม่ว่างพุทธบุตร ก็แปลว่าเป็นวัดรุ่ง ไม่ใช่วัดร้าง วัดร้าง แปลว่าวัดไม่มีพุทธบุตร ทำแค่นี้ง่าย ๆ แล้วหมุนเวียนกันไป ชุดนี้บวชแล้วเป็นคนสุกแล้ว หรืออย่างน้อยก็สุก ๆ ดิบ ๆ ก็ยังดี ถ้าดิบ ๆ มันก็ไม่ค่อยไหว

นี่เป็นวิธีที่ง่ายและประหยัดที่สุด เป็นทางหนึ่งที่จะเป็นทางมาแห่งศาสนทายาท และเป็นอีกทางหนึ่งที่จะทำให้วัดร้างเปลี่ยนมาเป็นวัดรุ่งได้

คุณครูไม่ใหญ่

วันพุธที่ ๒ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๗