อย่าเพิ่งตาย ถ้ายังไม่เข้าถึงพระธรรมกาย
อย่าเอาร่างกาย ชีวิต จิตใจของเราไปถล่มทลาย
อย่าเอาไปใช้ในสิ่งที่ไม่เป็นสาระแก่นสาร
ที่ไม่เป็นประโยชน์ของชีวิต
จะทำมาหากินอะไรที่เป็นสัมมาอาชีวะ ก็ทำไปเถอะ แต่อย่าทิ้งการปฏิบัติ ให้ธุรกิจกับจิตใจไปคู่กัน
ธุรกิจทำให้เราได้ปัจจัย ๔ มาหล่อเลี้ยงสังขารเพื่อดำรงชีพ เอาไว้สำหรับปฏิบัติธรรม
ศึกษาค้นคว้าให้ได้เข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว ถึงพระธรรมกายในตัว
“พระธรรมกาย” นี้มีมานานแล้ว ตั้งแต่ปฐมชาติ แต่ว่ามี เหมือนไม่มี เพราะเราไม่ได้เอาใจใส่ เราไม่รู้ หรือรู้แล้วไม่เอาใจใส่
ไม่ประพฤติปฏิบัติกันอย่างจริง ๆ จัง ๆ เพราะฉะนั้นมีจึงเหมือนไม่มี เหมือนนั่งทับทรัพย์อยู่อย่างนั้น ทรัพย์มีประโยชน์ก็เลยเอามาใช้ประโยชน์ไม่ได้ เหมือนน้ำที่อยู่ใต้ดิน เราเดินอยู่บนน้ำใต้ดิน แต่ถ้าไม่เจาะลงไปให้ถึง
ก็เอามาใช้ไม่ได้ พระธรรมกายในตัวก็เช่นเดียวกัน ถ้าหากว่า เราไม่ขยันประพฤติปฏิบัติธรรมให้สม่ำเสมออย่างถูกวิธี ก็ยากที่จะเข้าถึง
เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งตาย ถ้ายังไม่ได้ธรรมกาย
ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ สงวนความแข็งแรงเอาไว้ให้ดี ประพฤติปฏิบัติธรรมทุกวัน
การบ้านที่ให้เอาไว้ก็หมั่นทำ หมั่นฝึกซ้อม ซ้อมรบกันทุกวัน ซ้อมกันเป็นปี เป็นหลาย ๆ ปี แพ้ชนะรู้กันวันเดียว คือวันศึกสงครามชิงภพ ปิดงบดุลชีวิต
เราทุกคนต้องตาย ต้องไปปรโลก
เราจะหลีกหนีปรโลกไม่ได้ ไม่ว่าเราจะยินดีหรือไม่ยินดีก็ตาม ปฏิเสธไม่ได้
จะมียศฐาบรรดาศักดิ์สูงต่ำแค่ไหนก็ปฏิเสธปรโลกไม่ได้
ไม่ประมาท ก็คือหมั่นสั่งสมคุณงามความดีเอาไว้ให้เยอะ ๆ สำคัญและง่ายที่สุด คือ ปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงพระธรรมกายให้ได้
พระธรรมกายนี่แหละจะเป็นที่พึ่งที่ระลึกอย่างแท้จริงของตัวเรา ไม่ว่าเราจะอยู่บนเตียงคนป่วย
หรืออยู่ในสถานการณ์ใด ๆ ก็ตามที่คับขัน พระธรรมกายในตัวจะเป็นป้อมเป็นค่าย ปกป้องผองภัย แต่ถ้าหากว่าต้องเจอวิบากกรรมที่หนักหนาสาหัส หนักก็จะเป็นเบา เบาก็หาย หรือถ้าตายก็ไปดี
ธรรมกายเป็นที่พึ่งของเราทั้งในโลกนี้และโลกหน้า เข้าถึงแล้วย่อมบันเทิงทั้งในโลกนี้
ละโลกไปแล้วก็บันเทิงในโลกหน้าด้วย ทำให้ได้ตั้งแต่เป็นกายมนุษย์นะ
สักวันหนึ่งทุกคนจะต้องไปเจอในสภาวะที่คับขัน เราจะต้องเปลี่ยนสภาวะนั้นให้เป็นสภาวะแห่งสันติสุข สุขด้วยการอยู่ในอู่แห่งทะเลบุญ ในกลางพระธรรมกาย
ให้เห็นท่านชัด ใส
แจ่มให้ได้ตลอดเวลาเลย
จะยิ้มได้เมื่อภัยมา เมื่อเข้าถึงพระธรรมกาย ใจจะใส ๆ สว่างไสว
ถ้ายังเข้าไม่ถึงจะยิ้มยาก เวลาเจอภัย จะหดหู่ใจ จะหมองใจ
ต้องถึงธรรมกายนี่แหละ ถึงจะยิ้มได้เมื่อภัยมา
คุณครูไม่ใหญ่
๕ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๕
วันพุธที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2562
