ปรับกายและใจให้เป็น

ปรับกายและใจให้เป็น
คำไม่เล็กของคุณครูไม่ใหญ่มินิ 5 (ศิลปะแห่งสมาธิ)

การทำสมาธิ
คือ การพักผ่อนหย่อนใจที่แท้จริง
คือ พักจากภารกิจต่างๆ
ผ่อนคลายร่างกายทุกส่วน
และหย่อนใจที่ตึงๆ ของเรานั้น
ลงไปที่ศูนย์กลางกาย ฐานที่ ๗
๖ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๑

-----------------------------

กายสบาย
ใจสบาย
ก็ง่ายนิดเดียว
๘ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๗

-----------------------------

การปรับกาย ปรับใจ ต้องทำทุกรอบ

โดยเอาตัวเราเป็นเกณฑ์ เป็นครู
เราแสวงหาความพอดีว่า
แค่ไหนพอเหมาะพอดี
ลองปรับดูทั้งร่างกายและจิตใจ
แล้วเราจะพบความพอดี
๓๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๕

-----------------------------

ต้องปรับร่างกายให้รู้สึกสบายๆ
ผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจ
ใจใสๆ เกลี้ยงๆ
ใจไม่ไปเกาะ ไปเกี่ยว ไปเหนี่ยว ไปรั้ง
ในเรื่องที่ไม่เกิดประโยชน์
เรื่องที่ทำให้ใจไม่ใส ไม่สะอาด ไม่บริสุทธิ์
๑๗ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

ให้เราทิ้งทุกอย่าง ปล่อยวางทุกสิ่ง
เพื่อให้ใจของเรามีความสุขเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ
เมื่อใจเราไม่เหนี่ยวไม่รั้งอะไรทั้งสิ้น
ใจจะค่อยๆ มีความสุขเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งเกิดความโล่งว่างอยู่ภายใน
กายเบา ใจเบา ใจใส ใจละเอียด
เมื่อใจเราไม่เกาะ ไม่เกี่ยว ไม่เหนี่ยว ไม่รั้งอะไรแล้ว
จะเคลื่อนเข้าไปสู่ภายในอย่างง่ายๆ
๑๗ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

วางใจตรงจุดที่สบาย
สบายตรงไหน
ก็วางใจตรงนั้นไปก่อน
๓๑ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

ไม่ว่าเราจะปฏิบัติธรรม
ด้วยวิธีการอย่างไร
จะปฏิบัติแบบไหนก็ตาม
หลักมีอยู่ว่า
จะต้องให้ “สติ” กับ “สบาย”
ไปคู่กันตลอดเส้นทาง
๗ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๓๖

-----------------------------

วิธีที่ลัดและเร็วที่สุด
คือ ทำตัวเราให้สบายๆ
แล้วก็ทำใจของเราให้หยุดนิ่งเฉย
อย่าไปบังคับใจ
ทำอย่างนี้ แค่นี้ เท่านั้น
๑๓ เมษายน พ.ศ. ๒๕๓๕

-----------------------------

ไม่ต้องไปควานหา
“ความสบาย”
แค่ทำใจนิ่งๆ เฉยๆ
เดี๋ยวความสบาย
จะมาเอง
๒๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

ใจเราชอบที่สบาย ชอบที่เย็น
ไม่อึดอัด ไม่คับแคบ
เราก็ทำไปตามธรรมชาติของใจ
หลักง่ายๆ ก็มีเพียงแค่นี้

-----------------------------

ธรรมชาติของใจเป็นของบอบบาง
เราจะไปใช้วิธีรุนแรงไม่ได้
ต้องใช้วิธีละมุน
คือ ต้องค่อยๆ วางใจ
ต้องเบาๆ สบายๆ
ใจถึงจะนิ่งได้
๓๐ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

ทำใจให้อินโนเซนต์เหมือนเด็กๆ
ง่ายๆ เดี๋ยวก็เข้าถึงได้
๓๐ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๔๒

-----------------------------

การเข้าถึงพระธรรมกายในตัว
ต้องง่ายที่สุด
สบายที่สุด
มีความสุขที่สุด
บริสุทธิ์ที่สุด
๒๒ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๑

-----------------------------

อย่ากังวล...
กลัวว่าจะไม่เข้าถึงธรรมะภายใน
ให้รักษาใจให้ใสๆ เบิกบาน
อย่างมีความสุข เดี๋ยวก็จะดีเอง
๖ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

ถ้านั่งแล้วไม่มีความสุข คือ ขาดทุน
นั่งแล้วต้องมีความสุข
อย่างน้อยก็มีความสบายกายสบายใจ
คือ กายสบาย ใจสบาย รู้สึกเวลาหมดไปเร็ว
อย่างนี้...เราไม่ได้นั่งฟรี
ถ้าหากไม่ได้แบบนี้...ขาดทุน
๒๔ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

แม้ไม่เห็นอะไรก็ตาม...
ขอให้เรานั่งแล้วมีความสุข
ต้องใจเย็นๆ อดทนรอ
ด้วยการทำนิ่งๆ เฉยๆ
เดี๋ยวความสุขก็จะมาเอง
๑๑ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

ไม่เห็น...ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร
เรานั่งอย่างนั้นไปก่อน
ให้มีปีติสุขกับการนั่ง
ทำให้ถูกหลักวิชชา
เดี๋ยวก็เห็นเอง
๒๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๔๙

-----------------------------

ทำกาย...ให้สบาย
ทำใจ...ให้สงบ
เดี๋ยวเราก็จะพบ...แสงสว่าง
...พบดวงธรรมภายใน
...พบกายในกาย
...พบพระธรรมกายในตัวของเรา
๑๒ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

ถ้าเราเริ่มต้น
ด้วยความพึงพอใจ ไม่เบื่อ
จากความไม่เบื่อจะนำ
เข้าไปสู่ความสบาย
และสบ๊าย สบาย ยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ
๒๓ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

ทำตัวให้สบาย
...ทำใจให้สงบ
เดี๋ยวเราก็จะพบทางออก
ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗
๑๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

“ความสบาย”
ต้องค่อยๆ ฝึก
ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป
เหมือนการเจริญเติบโตของต้นไม้
ค่อยๆ โตทีละเล็ก ทีละน้อย
ใจก็ค่อยๆ พัฒนา
ไปทีละนิด ทีละหน่อย
ทีละน้อยๆ แล้วก็เยอะขึ้นๆ
เดี๋ยวเราจะค่อยๆ เข้าใจเอง
อย่าใจร้อนนะ
๑๗ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๖

-----------------------------

ให้พยายามรักษาอารมณ์สบาย
เก็บเกี่ยวความสบายทุกรอบที่นั่ง
และในที่สุดมันก็จะมีผลในตอนหลัง
ผลจะเกิดขึ้นอย่างง่ายๆ
โดยที่เราไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย
๑๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๖

-----------------------------

อย่าลืมนะ
เรามานั่งหาความสุข
ให้ได้ทุกรอบ
ความสุขรอบนี้เป็นกำลังเกื้อหนุน
ให้สุขต่อไปในรอบหน้า
เป็นอุปการะเกื้อหนุน
ส่งเสริมซึ่งกันและกัน
๑๒ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๓๗

-----------------------------

อารมณ์ดี อารมณ์สบาย
ต้องรักษากันทั้งวันเลย
อารมณ์ดี อารมณ์สบาย
จะช่วยให้ง่ายขึ้นเยอะ
๒๙ กันยายน พ.ศ. ๒๕๓๗

-----------------------------

ถ้านั่งแล้วสบาย...มีความสุข
แสดงว่า
เรามาถูกทางแล้ว
๑๑ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

ความสงบมันมีอยู่ในตัว
ไม่ใช่นอกตัว
ไม่ใช่ที่ไหน
๘ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๗

-----------------------------

วางใจเบาๆ สบายๆ
ให้ใจนิ่งๆ นุ่มๆ ใสๆ
แตะเบาๆ เหมือนขนนก
ที่ลอยในอากาศ
แล้วตกลงบนผิวน้ำ
โดยไม่ทำให้น้ำกระเพื่อม
ขนนกก็ไม่จม
ต้องแผ่วๆ อย่างนั้นนะ
๑๘ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๗

-----------------------------

ถ้าจะนั่งธรรมะได้ดี...
ใจต้องมีความสบาย และมีความสุข
เพราะจะทำให้ใจเราละเอียดขึ้นไปเรื่อยๆ
๑๒ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

หลับตาเป็น
จะเห็นภาพภายใน
๒๐ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

หลับตาเบาๆ พอสบายๆ
คล้ายๆ กับตอนที่เราใกล้จะหลับ
อย่าไปบีบเปลือกตา
อย่ากดลูกนัยน์ตา
หลับตาสักค่อนลูก
สัก ๙๐ เปอร์เซ็นต์
เหมือนปรือๆ ตานิดๆ
อย่าถึงกับปิดสนิทนะ
๑๙ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

หลับตาเบาๆ
แค่ขนตาชนกัน
๒๙ เมษายน พ.ศ. ๒๕๔๙

-----------------------------

ใครที่กดลูกนัยน์ตาลงไปดู
แก้ด้วยการเหลือกตาขึ้นไป
ที่ฐานที่ ๒ หรือ ๒ ครึ่ง แถวๆ นั้น
หรือกลางกะโหลกศีรษะก็ได้
ตรงจอมประสาทก็ได้
ให้ใจมันถอนออกมาจากล็อก
ที่มันกดลูกนัยน์ตาลงไป
เป็นปีๆ หลายๆ ปี
เขาล็อกไว้แล้ว เราก็ต้องแก้ล็อก
ด้วยการเหลือกตาช้อนค้างขึ้นไป
แทนที่จะเหลือบตาลงต่ำ
แล้วก็นิ่งเอาไว้ตรงนั้นแหละ
นิ่งๆ นุ่มๆ ละมุนละไม ใจใสๆ
๕ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

หลับตาพริ้มๆ
นั่งหน้ายิ้มๆ
ผ่อนคลาย...อย่างสบายๆ
๒๐ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๐

-----------------------------

“หลับตาเป็น” จะทำให้กล้ามเนื้อ
บริเวณใบหน้าและศีรษะผ่อนคลาย
และพลอยทำให้กล้ามเนื้อทุกส่วน
ของร่างกายเราผ่อนคลายตามไปด้วย
แต่ถ้าเราบีบเปลือกตา
หรือกดลูกนัยน์ตามันจะตึง
ตั้งแต่เปลือกตา หน้าผาก ศีรษะ
แล้วก็ทั้งเนื้อทั้งตัว ไหล่จะยก
นิ้วจะกระดก หน้าท้องจะเกร็ง
อย่างนี้ผิดวิธีนะ
๒๐ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

ลูกนัยน์ตาเราอยู่ในระดับองศาเดิม
ไม่ต้องเหลือบลงต่ำไปดู
ให้ทำเหมือนเราแอบๆ
มองดูดวง ดูองค์พระนิดๆ
เหมือนไม่ได้ตั้งใจดู
นี่คือวิธีดูเข้าไปในกลางกายอย่างถูกวิธี
ถ้าเหลือบตาลงไปดู ก็เท่ากับกดลูกนัยน์ตา
อย่างนี้ผิดวิธี จะทำให้ปวดตา ปวดกระบอกตา
เมื่อย ตึง นั่งไม่มีความสุข
๒๒ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

-----------------------------

ทางสายกลาง
จะต้องไม่โต่งไปข้างใดข้างหนึ่ง
มันต้องพอดี
๑๗ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

ช่วงสบายที่สุด คือ “ความพอดี”
ถ้าสบาย...ใช่
ถ้าไม่สบาย...ไม่ใช่
ต้องปรับใหม่
อย่าไปฝืนดันทุรัง
เอาหัวชนกำแพงอย่างนั้น
๑๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๖

-----------------------------

ความพอดี คือ นั่งแล้วสบายใจ
๓๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๕

-----------------------------

การแสวงหาพระธรรมกาย
คือ การแสวงหาจุดแห่งความสมดุลของชีวิต
คือ ความพอดี
เข้าถึงดีแล้วมันพอ
รู้จักพอแล้ว มีความพึงพอใจ
ชีวิตเต็มอิ่ม เต็มเปี่ยม
ไม่ทะลุเหมือนตุ่มก้นรั่วแล้ว
พระธรรมกายในตัวนี่แหละ...
คือ ความพอดี
๑๓ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๖

-----------------------------

“ความพอดี”
สังเกตจาก
“ความพอใจ”
๓๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๕

-----------------------------

“พอใจ”
คือ วางใจอย่างนี้
แล้วรู้สึกสบาย
๓๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๕

-----------------------------

“การปฏิบัติธรรม”
คือ การแสวงหา
ความพอดี
๒๕ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๗

-----------------------------

ถ้าเราหาความพอดี
กับของหยาบได้
ละเอียดก็พอดีได้
๓๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๕

-----------------------------

แค่เราปล่อยวาง
ไม่ไปคิดคำนึงถึงเรื่องอะไรเลย
ทำกายสบาย ใจสบาย
เราก็เข้าถึงความสุขภายในได้แล้ว
๘ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๗

-----------------------------

ทำใจเป็นกลางๆ
ด้วยการปล่อยวาง
เปิดช่องทางให้ใจได้รับความสุขบ้าง
๓ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

ถ้าใจทิ้งทุกสิ่ง
ก็จะหยุดนิ่งอยู่ตรงกลาง
๑๐ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๒

-----------------------------

ปล่อยวางได้วินาทีนี้
ก็เข้าถึงธรรมได้วินาทีนี้
๒๑ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

พอคลายความผูกพัน
ใจจะย้อนกลับเข้ามาสู่ภายใน
อย่างง่ายๆ
๑๐ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๑

-----------------------------

ช่วงไหนที่เรารู้สึกไม่ต้องการอะไร
มีเพียงอาสนะหนึ่งผืน
ที่นั่งแคบๆ ไม่เกินหนึ่งตารางเมตร
ที่นอนไม่เกินสองตารางเมตร
อาหารแค่ประทังชีวิต
รสชาติ...ไม่คำนึงถึง
ไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไร
มีเรื่องมากระทบก็ไม่กระเทือน
ใครจะกระทุ้งกระแทกแค่ไหน
ก็ไม่กระทบกระเทือน
ใจนิ่งเฉย รู้สึกสดชื่นตลอดเวลา
นั่นล่ะ คือ สภาวะใจที่เหมาะสม
ที่จะไปที่สุดแห่งธรรม
๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๙

-----------------------------

วางอารมณ์ให้เป็น
ฝึกตัดใจให้ได้
โดยไม่เอาอะไรเลย
อย่างสบายๆ
เดี๋ยวก็จะเข้าไปสู่ภายในได้เอง
๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๖

-----------------------------

ใจที่จะเข้าถึงธรรม
ต้องใจสบาย เบิกบาน แช่มชื่น
และใจจะสบายได้...
ต้องนึกถึงแต่เรื่องบุญ
เรื่องธรรมะ เรื่องความดี
และไม่ติดข้องกับสิ่งใดเลย
๗ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

คำไม่เล็ก(มินิ), วรรคธรรม, สมาธิ

วันอาทิตย์ที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2560

• Share

Related Posts