ที่สุดแห่งการแสวงหา

ที่สุดแห่งการแสวงหา
หนังสือผ้าสีสุดท้าย

วันศุกร์ที่ ๓ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๙
             ลูกเณรอยู่ในสภาวะของผู้เข้าใกล้พระรัตนตรัยแล้ว 
มาถึงจุดของผู้รู้ที่ได้ครองผ้ากาสาวพัสตร์ เป็นเครื่องแบบ
ชุดสุดท้ายสำหรับการเดินทางในสังสารวัฏ มีข้อวัตรปฏิบัติ
สุดท้ายที่เป็นไปเพื่อจะไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรม ให้ลูกเณร
ทุ่มเทชีวิตจิตใจ ฝึกกาย วาจา ใจ ของเรา ให้มีความพร้อม
ที่จะเข้าถึงธรรมกายที่มีอยู่แล้วในตัวของเรา จะได้พ้นจาก
ความทุกข์ทั้งหลาย สามารถช่วยตัวเราเองและสรรพสัตว์
ทั้งหลายได้ด้วย หลวงพ่ออยากให้ลูกเณรทุกรูปทุ่มเทชีวิต
จิตใจเพื่อแสวงหาธรรมกายอย่างเดียว ไม่ไปแสวงหาสิ่งอื่น ซึ่ง
ไม่ใช่สิ่งที่เป็นแก่นสารของชีวิต

            เรื่องอื่นเป็นเรื่องของชาวโลก เขายังไม่รู้ ยังไม่เข้าใจ เขา
รู้ในสิ่งที่เขาได้เห็นในโลก เกิดมาเห็นชาวโลกเขาทำอย่างไรก็
ทำตามๆ กันอย่างนั้น ซึ่งในที่สุดก็ไม่เกิดประโยชน์ แถมเกิด
โทษ มีพันธนาการของชีวิต มีความทุกข์ เซ็ง เครียด เบื่อ กลุ้ม 
สุมอยู่ในใจตลอดวันตลอดคืน แต่บอกใครไม่ได้ จะลาออกจาก
สมาชิกครอบครัวก็ไม่ได้ เพราะมีพันธะชีวิตเสียแล้ว ต้องทำ
มาหากิน ต้องแก่งแย่งชิงดีกัน มีทั้งคู่แข่ง มีทั้งคู่แค้น ลำบาก
ตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งเข้านอน หลับก็ไม่สนิท ตื่นมาก็ไม่
เป็นสุข ชีวิตต้องดิ้นรนสับสนอยู่ตลอดเวลา เพราะเขาเกิดมา
เจออย่างนั้น ก็ทำตามกันไปอย่างนั้น
ชีวิตทางโลกไม่มีอะไรหรอก ลูกเณรกำลังอยู่ในวัย
ห้าว กำลังคิดอยากเป็นโน่น เป็นนี่ ไปนั่น ไปนี่ ถ้าเป็น
ธรรมกายเสียจะดีกว่า ประเสริฐกว่า เพราะเมื่อเข้าถึงธรรม
แล้ว สามารถช่วยตนเองให้พ้นทุกข์ได้ และช่วยเหลือผู้อื่น
ได้ด้วยลูกเณรต้องตั้งใจแสวงหาธรรมกายอย่างเอาชีวิตเป็น
เดิมพันเลย จึงจะคุ้มค่ากับที่ได้เกิดมา อย่าไปคิดแสวงหา
สิ่งอื่น สิ่งอื่นไม่ได้เรื่องหรอก ปากทางมันลื่น ถ้าตกลงไปแล้ว
มันขึ้นไม่ได้


๏ คล้ายกรงขัง
             ปากทางแห่งความเสื่อม ปากทางดูสวยสดงดงาม ดูหรู
ทีเดียว เราลองไปดูรูงู รูเต่า หรือหลุมโจนดักปลา ปากทางมัน
ลื่น  สวย  ลงง่าย  เช่นเดียวกับปากทางแห่งความเสื่อม  แห่ง
ความหายนะ ดูสวยสดงดงาม ลื่นและลงง่ายอย่างนั้น เห็นแล้ว
ชวนแก่การเข้าไปจริงๆ แต่พอหล่นตกลงไปแล้ว ขึ้นไม่ได้
พันธนาการของชีวิตก็เช่นเดียวกัน เรามองออกไปนอก
วัด เห็นเพื่อนฝูง เห็นชาวโลกได้เรียนสูงๆ จบปริญญา นั่งรถ
เบนซ์ รถเก๋ง มีลูกมีเต้า เข้ามาวัดหัวเราะร่าเริง ยิ้มแย้มแจ่มใส 
มีคนนับหน้าถือตา มีบริวารห้อมล้อม พรั่งพร้อมทุกอย่าง เขา
คงจะมีความสุข ส่วนเราอยู่ในวัด นั่นก็ระเบียบ นั่นก็วินัย นั่น
ก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้สักอย่าง อยากจะกินก๋วยเตี๋ยว
ตอนกลางคืนก็ไม่ได้ กินมาม่าใส่ไข่เยี่ยวม้าก็ไม่ได้ จะดูนั่นดู
นี่ก็ไม่ได้ ได้ยินเสียงกล้ามเนื้อกระตุกก็เต้นไม่ได้ มันชักอึดอัด 
แล้วดูเพื่อนฝูงที่อยู่ข้างนอก ดูเขามีความสุขจังเลย แต่นั่นละ 
หน้าชื่นอกตรม คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า จะออกก็
ไม่ได้ แต่คนนอกยังไม่รู้เรื่อง ยังสงสัยอยู่ อยากจะเป็นอย่าง
นั้น สุดท้ายก็หล่นหลุมโจนตกลงไปในไห
ดูเผินๆ ตื้นๆ เหมือนเราอยู่ในกรงขัง แล้วดูชาวโลก
เหมือนอยู่นอกกรง แต่จริงๆ แล้วกลับตาลปัตรกันเลย เราดู
เหมือนอยู่ในที่แคบ แต่เราจะไปสู่ที่กว้างที่สุด ที่ไม่มีขอบเขต 
เป็นอิสระ กว้างขวางใหญ่โต ส่วนทางโลกนั้นดูเหมือนกว้าง
แต่ติดพันธนาการของชีวิต ไปไหนมีเครื่องผูกหย่อนๆ ตลอด
เวลา ห่วงลูก ห่วงครอบครัว ห่วงนั่นห่วงนี่ ไปต่างประเทศ ไป
ไกลๆ นึกว่าจะไม่ห่วง ก็ยังห่วงบ้าน เหมือนมีเชือกผูกหย่อนๆ 
อยู่ตลอด ในที่สุดก็อยู่ในที่แคบ ไม่เป็นอิสระ


๏ เงื่อนไขชีวิต
             ทุกชีวิตไม่ว่าเราจะไปอยู่ตรงไหน มีเงื่อนไขทั้งนั้น
เป็นนักบวช จะให้เขาเคารพกราบไหว้บูชา ให้โอกาส
เราทำความดี ทำหยุด ทำนิ่ง ก็ต้องมีเงื่อนไข คือมีกฎระเบียบ 
มีพระธรรมวินัย ที่จะทำให้เราแตกต่างจากชาวโลก ให้เราดี
ขึ้น สว่างขึ้น บริสุทธิ์ขึ้นอยู่ทางโลก ได้เที่ยวเตร่สนุกสนาน เฮฮา มีครอบครัว ก็มีเงื่อนไขคือ มีพันธนาการของชีวิต ต้องทำมาหากิน ต้อง
เลี้ยงดูครอบครัว ไม่มีโอกาสได้ประพฤติปฏิบัติธรรม ได้สร้าง
ความดี สร้างบารมีได้อย่างเต็มที่อย่างเช่นนักบวช

             นักบวชไม่ต้องทำมาหากิน แต่ก็ต้องทำศีล สมาธิ ปัญญา 
ให้เจริญ ฝึกหยุด ฝึกนิ่ง ส่วนทางโลกเขาไม่ต้องทำอย่างนี้ 
เขามีครอบครัวได้ แต่ต้องทำมาหากิน
การทำมาหากินทางโลกลำบากมาก ลูกเอ๊ย! กว่าจะได้
เงินทองมา ต้องไปตบไปตีเขานะ ไม่ใช่หมายความว่าต้องไป
ตบเขาจริงๆ แต่หมายความว่า ต้องไปต่อสู้กับเขา มันลำบาก 
ทำมาหากินยังไม่พอจะกิน อย่าหวังทำมาหาเก็บ หรือทำมา
ค้าขาย ยิ่งทำมาสร้างบารมีนี่น้อยที่สุดเลย
เพราะฉะนั้น จะอยู่ในเพศสมณะก็มีเงื่อนไข เป็นฆราวาส
ก็มีเงื่อนไขเหมือนกัน จะอยู่ตรงไหนมีเงื่อนไขทั้งนั้น จะรับ
ราชการทหาร เขาก็มีเงื่อนไขของทหาร จะเป็นพลเรือนก็มี
เงื่อนไขของพลเรือน แต่ทางโลกนั้น สิ่งแวดล้อมมีแต่ผู้ทุศีล 
เราจะรักษาศีลให้บริสุทธิ์แม้เพียงข้อเดียวก็ยาก หากออกไป
อยู่ทางโลก เราจะเป็นผู้ทุศีลไปโดยที่เราไม่รู้ตัว ส่วนทางธรรม 
มีระเบียบ มีวินัย แต่ว่าศีลเราจะบริสุทธิ์ จิตเราจะตั้งมั่น 
เราจะมีปีติสุขเป็นรางวัลตอบแทนให้กับตัวเรา
สรุปว่า ชีวิตไหนก็ไม่มีอิสระเท่ากับชีวิตของนักบวช 
เราเหมือนอยู่ที่แคบ แต่ใจเราจะไปสู่โลกกว้างที่ไม่มีขอบเขต 
เป็นอิสระ แต่ทางโลกเขาเหมือนอยู่ในโลกกว้าง แต่ใจเขา
คับแคบ อึดอัด บอกใครก็ไม่ค่อยได้ นี่มันเป็นอย่างนี้


๏ วินัย
            วินัย คือ สิ่งที่นำเราออกไปดี นำเราไปแจ้ง นำเราให้
แตกต่างจากชาวโลก  จนกระทั่งเขาเคารพกราบไหว้บูชาเรา
ได้ ด้วยความเลื่อมใสในข้อวัตรปฏิบัติและปฏิปทาของเรา 
เป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความงดงาม  และความอยู่เป็นสุขของหมู่
คณะ เป็นสิ่งที่ยังความเลื่อมใสยิ่งขึ้นแก่หมู่ชนผู้เลื่อมใสแล้ว 
และยังความเลื่อมใสแก่ผู้ที่ยังไม่เลื่อมใส
เพราะฉะนั้น อย่าอึดอัดกับการที่ต้องอยู่ในพระธรรม
วินัย ให้คิดว่ากฎระเบียบหรือพระธรรมวินัยเป็นส่วนหนึ่ง
ของชีวิต เหมือนตื่นเช้าขึ้นมาอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ขับ
ถ่าย ไม่มีใครมาบอกเรา แต่เป็นสิ่งที่เราทำเป็นปกติอยู่แล้ว 
หากลูกเณรทำได้อย่างนี้ ต่อไปจะเกิดอานิสงส์ คือ ทำให้จิตใจ
เราเบิกบาน แช่มชื่น แล้วก็ติดเป็นนิสัย ไม่มีความรู้สึกว่า เป็น
สิ่งที่ทำให้เราอึดอัด คับแคบ ยุ่งยากใจ ลำบากใจ
ดังนั้น ลูกเณรอย่าเสียเวลาอึดอัดใจกับการที่เราต้องอยู่
ในระเบียบวินัย ด้วยการทำความเข้าใจว่า เรามาอยู่ในสภาวะ

             ของผู้มีบุญมีบารมี มาอยู่ในภาวะจุดสูงสุดแล้ว อะไรๆ ไม่เป็น
อุปสรรคทั้งนั้น จะเป็นคำแนะนำสั่งสอน กฎระเบียบวินัยก็
ดีเป็นเรื่องเล็ก เราทำตามเสียก็หมดเรื่อง แล้วก็ตั้งใจฝึกฝน
ตนเองให้ดี ให้สมควรที่จะรองรับวิชชาธรรมกาย เดี๋ยวเราก็
อยู่เป็นสุขสบาย เดี๋ยววัน เดี๋ยวคืน เดี๋ยวเดือน เดี๋ยวปี เดี๋ยว
หลายๆ ปี เดี๋ยวก็แก่เฒ่ากันแล้ว


๏ หยาดเหงื่อที่หลั่ง...ต่างกลั่นเป็นบุญ
            วัยของลูกเณร เป็นวัยที่เหมาะสมในการศึกษาวิชชา
ธรรมกายอย่างยิ่ง เพราะว่าวัยนี้มีโรคน้อย สุขภาพยังแข็งแรง 
เครื่องกังวลก็ไม่มี เหนื่อยแป๊บเดียว เดี๋ยวพักก็หาย ลูกเณร
ยังเหนื่อยไม่จริง วัยขนาดหลวงพ่อนี่เหนื่อยจริง นั่งเฉยๆ 
ก็เหนื่อย นอนเฉยๆ ก็เหนื่อย
ในวัยของลูกเณรกำลังแข็งแรง สดชื่น เบิกบาน มีความ
พร้อมทุกอย่างเลย ตั้งหน้าตั้งตาศึกษาเล่าเรียน ฝึกฝนตัวเรา
ให้ดี ทุกกิจกรรมมีเอาไว้เพื่อการสร้างบารมีทั้งนั้น อย่าคิด
เพียงตื้นๆ ว่า ทำไมเราจะต้องทำงานโน่น ทำงานนี่ ลำบาก
ลำบนจังเลย อย่าไปคิดอย่างนั้น

           วัดของเราเป็นของลูกเณรทั้งหมด ต่อไปเมื่อหลวงพ่อ
ไม่อยู่แล้ว ทีมของลูกเณรเจริญเติบโตขึ้น ก็ต้องมารองรับ
ในสิ่งที่หลวงพ่อและชุดบุกเบิกได้สร้างขึ้นมา ลูกเณรอยู่
ในชุดรักษา และทำให้เจริญต่อไป
เราต้องเรียนรู้งานทุกระบบ ตั้งแต่ในห้องน้ำหลวงพ่อก็
ทำมาแล้ว ต้นไม้ใบหญ้า ขุดลอกคันคูคลอง ทำความสะอาด 
จัดเสนาสนะ ตลอดจนกระทั่งงานทุกอย่าง เป็นเรื่องปกติที่
จะต้องเรียนรู้ไปทุกระบบ เป็นงานที่เราต้องทำ เมื่อทำแล้ว 
นอกจากจะได้เรียนรู้งานแล้ว ยังทำให้ร่างกายแข็งแรง เลือดลม
เดินสะดวก และเป็นการฝึกความมีระบบระเบียบแก่เราด้วย
คนที่มีใจรักความสะอาด มีอานิสงส์คือ สิ่งสกปรกจะ
เข้าใกล้เราไม่ได้ จะไปเกิดในภพไหนก็แล้วแต่ จะไปเป็นชาว
สวรรค์ วิมานเราก็จะสว่างมีรัศมียิ่งกว่าใคร ลงมาเกิดเป็น
มนุษย์แล้ว สิ่งที่สกปรกไม่เข้ามาใกล้เราเลย จะไปไหน มีแต่
ความสะอาด ราบรื่น มีระบบ มีระเบียบตลอด นี่เป็นอานิสงส์
ที่จะติดตัวเราไปในภพเบื้องหน้า เพราะฉะนั้นมีเรี่ยวแรงทำไป
เถอะลูก เราจะได้เรียนรู้ไปทุกระบบ ต่อไปเมื่อเราเป็นผู้ใหญ่
มากขึ้น รุ่นหลังตามมาเราก็จะได้สอนเขาได้ แนะนำเขาได้ว่า 
อย่างนี้ควรทำอย่างนี้ไม่ควรทำ

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
การขับร้อง คือ การร้องไห้ในวินัยของพระอริยะ
การฟ้อนรำคือ ความเป็นบ้าในวินัยของพระอริยะ
การหัวเราะจนเห็นฟันอย่างพร่ำเพรื่อ
คือ ความเป็นเด็กในวินัยของพระอริยะ
เพราะเหตุนั้น ในเรื่องนี้พึงชักสะพานเสีย
ในส่วนการขับร้อง การฟ้อนรำ
ส่วนการหัวเราะนั้น 
เมื่อท่านทั้งหลายเบิกบานในธรรม
ก็ควรแต่เพียงยิ้มแย้ม
องฺ.ติก.(บาลี) ๒๐/๕๔๗/๓๓๕

ชีวิตสมณะ

วันจันทร์ที่ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2560

• Share

Related Posts