สติ สบาย สม่ำเสมอ สังเกต

สติ สบาย สม่ำเสมอ สังเกต
คำไม่เล็กของคุณครูไม่ใหญ่มินิ 5  (ศิลปะแห่งสมาธิ)

๔ ส.
สติ สบาย สม่ำเสมอ สังเกต
ให้มีสติ คือ เอาใจมาอยู่กับตัวของเรา
มาหยุดมานิ่งภายในอย่างสบายๆ
ให้ต่อเนื่องทั้งวันทั้งคืน เหมือนเป็นผู้มีราตรีเดียว
ทำอย่างสม่ำเสมอทั้งวันทั้งคืน
แล้วก็สังเกตว่า เราทำถูกหลักวิชชาไหม
๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๖

----------------------------

๕ ส.
สมัครใจ สติ สบาย
สม่ำเสมอ สังเกต
ก็จะสมปรารถนา
๓ เมษายน พ.ศ. ๒๕๔๘

----------------------------

ความสบาย
เป็นหัวใจของการปฏิบัติธรรม
สติกับสบายจะต้องไปคู่กัน
๗ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๓๖

----------------------------

อารมณ์ดีและอารมณ์สบาย
เป็นอุปกรณ์สำคัญ
ที่ทำให้สติและสบายของเรา
เป็นไปได้อย่างต่อเนื่อง
๒๒ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

สำคัญความเพียร สม่ำเสมอ
สมัครใจ รักที่จะนั่ง
และมีสติ สบาย สม่ำเสมอ
สังเกต ว่า เราทำถูกหลักวิชชาไหม
ตั้งใจมากเกินไปไหม
หรือย่อหย่อนจนเคลิบเคลิ้ม
ฟุ้งซ่านหรือหลับไป
เราก็ปรับเอา
๒๘ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๐

----------------------------

ตั้งใจมากเกินไปไหม
อยากได้มากเกินไปไหม
ระวังหรือเกร็งเกินไปไหม
เราต่อสู้กับความฟุ้งหรือเปล่า
สังเกตแล้วเราจะพบเหตุแห่งความบกพร่อง
และช่องทางแห่งความสำเร็จ
๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๖

----------------------------

มีความขยัน มีสติ สบาย
สม่ำเสมอ แล้วก็หมั่นสังเกตว่า
ทำถูกหลักวิชชาไหม
แล้วก็ปรับปรุงกันไปเรื่อยๆ
ถ้ามีอย่างนี้ ต้องเข้าถึงทุกคน
๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๗

----------------------------

การสังเกตจะเกิดจากความรัก
ความชอบ และฉันทะในการนั่งสมาธิ
ถ้าเราตั้งใจสังเกตกันจริงๆ
เราจะเข้าถึงธรรมกันได้
หลวงพ่ออยากให้ทุกคนสังเกตกันให้เป็น
และทำ “หยุดแรก” ให้ได้กันจริงๆ
๒๓ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๖

----------------------------

ให้สังเกตตัวเราว่า
ตั้งแต่ท่านั่ง วางมือ หลับตา วางใจ
การนึกภาพ มีชีวิตชีวาทุกขั้นตอนไหม
ไม่ใช่ซังกะตายนั่ง
นั่งอย่างมีความสุข สนุกสนานหรือเปล่า
มีฉันทะไหม รักที่จะนั่ง นั่งอย่างเพลิดเพลิน
แม้ว่ายังไม่เห็นอะไร
เรามีตรงนี้แล้วหรือยัง
๒๔ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

ตึงเกินไป...เราก็รู้
หย่อนเกินไป...เราก็รู้
เราก็ต้องปรับเอา
๙ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

พยายามทำความเข้าใจ
ในสิ่งที่หลวงพ่อบอกทุกขั้นตอน
อย่าดูเบา อย่าฟังผ่านหูไปเฉยๆ
นั่นแหละเทคนิค เคล็ดลับ
หรือกลเม็ดวิธีการเข้าถึงธรรมทางลัด
สิ่งที่เรารู้สึกว่ายาก...ก็จะง่าย
๒๖ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

ตลอดเส้นทางสายกลางภายใน
ตั้งแต่เบื้องต้นจนกระทั่งเป็นพระอรหันต์
เป็นเส้นทางที่ไม่ทุรกันดาร
เป็นเส้นทางของผู้มีบุญ
เพราะฉะนั้น มันจะง่าย
คำว่า “ยาก” ไม่มีเลย
๑๒ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๒

----------------------------

ถ้าเราหลับตาแล้วเริ่มยาก
เริ่มทุรกันดาร เริ่มยากเข็ญ
เริ่มควานหาองค์พระ
แปลว่าเราทำไม่ถูกหลักวิชชาแล้ว
ไม่ใช่เส้นทาง “ผู้มีบุญ”
๑๒ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๒

----------------------------

พึงจำไว้ว่า...
ตลอดเส้นทางสายกลางภายใน
เส้นทางไปสู่ความเป็นพระอริยเจ้า
ที่จะทำให้เกิดความพึงพอใจสูงสุด
อย่างที่เราไม่เคยเจอ “ต้องง่าย”
๑๒ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๒

----------------------------

ธรรมะเป็นของลึกซึ้ง
ถ้าทำถูกวิธีก็จะเข้าถึงได้ง่ายๆ
แต่ถ้าทำไม่ถูกวิธี
ของง่ายก็จะกลายเป็นยาก
๒๖ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

หมั่นสังเกต
แล้วก็ปรับปรุงแก้ไขตัวเอง
อย่าไปมัวโทษนั่น โทษนี่
หรือเอาตัวเรา
ไปเปรียบกับคนอื่น
ใครนั่งดี...เราก็อนุโมทนา
๖ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

นั่งธรรมะมาตั้งนาน...
แต่ทำไมยังไม่ได้ผล
ก็ต้องหันมาประเมินผลตัวเราว่า
ที่ผ่านมา ทำวัน...หยุด ๕ วัน
ทำ ๕ วัน...หยุดอาทิตย์หนึ่งหรือเปล่า
แล้วทั้งวัน เราได้รักษา
อารมณ์ดี อารมณ์เดียว
อารมณ์สบายหรือเปล่า
ได้แบ่งใจไว้ภายในหรือไม่
นี่คือสิ่งที่เราต้องมาดูตัวเอง
แล้วก็ปรับปรุงแก้ไขกันไป
๑ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๖

----------------------------

ให้เอาร่างกายเราเป็นเกณฑ์
ตัวเราจะเป็นครูอย่างดี
มันจะคอยเตือนเรา
ตึงเกินไป หย่อนเกินไป
สังเกตหรือเปล่า
๒๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๓๕

----------------------------

เอาตัวเราเป็นครู
สังเกตให้ดี
ปรับให้พอดี
ไม่ตึง ไม่หย่อน
พอดีเมื่อไร...ได้ดีเมื่อนั้น
๒๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๓๕

----------------------------

การปรับอารมณ์
ที่จริงเรารู้นะว่า...
ปรับแค่ไหนพอดี
แล้วเราชอบ
แต่พอถึงตรงนี้
ทำไมเราปล่อยให้มันผ่านไป
๒๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๓๕

----------------------------

ต้องทำทุกวัน ทำทั้งวัน
หมั่นสังเกต
เดี๋ยวเราก็จะพบ
เหตุแห่งการบกพร่อง
และช่องทางแห่งความสำเร็จ
๒๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

การจะเข้าถึงธรรมภายใน...ต้องสบาย
จะได้โลกียทรัพย์ หรืออริยทรัพย์
ทรัพย์ภายนอกภายในเหมือนๆ กัน
คือ ต้องสบายใจ
พอใจสบาย เดี๋ยวก็จะชัดขึ้นมา
๑๖ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๖

----------------------------

หยุดให้เป็น
เย็นให้พอ
รอให้ได้
ง่ายนิดเดียว
๒๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๑

----------------------------

ง่ายๆ สบายๆ ใจเย็นๆ
ใจไม่เย็น...ต้องแก้ให้ได้
ถ้าเราไม่แก้
มันจะยืดเวลาการเห็นออกไปอีกหลายปี
ซึ่งมันเสียเวลา
เราต้องทำอย่างใจเย็นๆ
๒๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๓๕

----------------------------

การเห็นโลกภายใน
ต้องค่อยเป็นค่อยไป
ค่อยๆ เห็น
๒ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๗

----------------------------

ค่อยเป็นค่อยไปนี่สำคัญ
ถ้าหากใครทำใจอย่างนี้ได้
เหมือนได้สมบัติทั้งโลกไว้ในตัว
๑๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๖

----------------------------

ถ้ามีความรู้สึกว่า
“ค่อยเป็นค่อยไป”
ใจเราจะไม่เร่าร้อน ไม่รุ่มร้อน
ประสบการณ์จะค่อยๆ พัฒนาไป
อย่างมีความสุข
และจะเข้าใจทุกประสบการณ์
แล้วในที่สุดประสบการณ์นี้
จะนำไปสู่ความมั่นคง
๑๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๖

----------------------------

ถ้าช่วงไหน...นั่งไม่ได้ดั่งใจเรา
ก็อย่าไปหงุดหงิด
ให้ทำเฉยๆ อย่างสบายๆ
Let it be ปล่อยให้มันเป็นไป
๑๗ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๖

----------------------------

ง่วงก็หลับ
เมื่อยก็ขยับ
ฟุ้งก็ลืมตา
แล้วก็ว่ากันใหม่
๑๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

นั่งธรรมะ หลับหลอกๆ
ก็จะเจอของจริง
ถ้าหลับจริงๆ ก็จะเจอของหลอกๆ
หลับจริงๆ คือ นั่งหลับปุ๋ยไปเลย
แต่ถ้าทำหลับหลอกๆ
หลับแต่ตา แต่ใจมันโพลง มีสติ
ตั้งมั่นอย่างดี อยู่กับเนื้อกับตัว ใจใสๆ
เดี๋ยวจะเจอของจริงที่อยู่ภายใน
๒๕ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๔๖

----------------------------

อย่ากังวลกับการเห็นข้างใน
แต่ถ้าเกิดเห็นขึ้นมาเอง
ไม่เป็นไร อย่างนี้ดีมาก
๒๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๓๕

----------------------------

ไม่ลุ้น ไม่เร่ง ไม่เพ่ง ไม่จ้อง
ไม่เน้นภาพ ไม่เค้นภาพ
เพื่อที่จะให้ชัดดังใจเรา
มีให้ดูแค่ไหนให้พึงพอใจแค่นั้นไปก่อน
ให้ดูอย่างสบายๆ ธรรมดาๆ
เหมือนเราดูต้นหมากรากไม้
ภูเขาเลากา หรือดูทิวทัศน์อย่างนั้น
๑๖ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๔

----------------------------

เวลานั่งธรรมะ...อย่าตั้งใจมากจนเกินไป
ไม่ต้องไปเสียดาย
ประสบการณ์ที่เราเคยนั่งแล้วดี
เพราะจะทำให้เราเผลอไปเร่งอย่างผิดวิธี
เราต้องฝึกปล่อยวาง
เพื่อให้ใจได้รับความสุขบ้าง
ไม่อย่างนั้น...ใจเราก็จะไม่มีความสุข
๑๗ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๖

----------------------------

เมื่อเราปฏิบัติธรรมอย่ากังวลว่า
ประสบการณ์ภายใน
จะดีขึ้น คงที่ หรือหยาบลง
ไม่คาดหวังว่า
อะไรจะเกิดขึ้น
ทำหน้าที่แค่...
หยุด นิ่ง เฉย อย่างมีความสุข
๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๙

----------------------------

นั่งแล้วต้องมีความสุข
อย่างน้อยความสุขเบื้องต้นคือ...
ความสบายๆ โล่งๆ ว่างๆ
โดยที่ไม่ได้คิดอะไร
จนกระทั่งไปถึงจุดที่เรายอมรับว่า
นี่แหละคือ ความสุขจริงๆ
๑๑ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖

----------------------------

ให้เป็นมิตรกับทุกๆ ประสบการณ์
แม้ความมืดภายใน
หรือไม่มีอะไรใหม่มาให้ดู
๒๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๔๙

----------------------------

ไม่คิดว่า...
ใจหยุดขนาดนี้แล้ว
น่าจะมีประสบการณ์ใหม่ๆ มาให้ดู
ไม่เปลี่ยนก็ไม่เปลี่ยน
เปลี่ยนก็เปลี่ยน
เฉยตลอด รักษาใจให้เป็นปกติ
อย่างนี้จะศึกษาวิชชาธรรมกายได้ดี
๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๙

----------------------------

ประสบการณ์ภายใน
จะเป็นเครื่องบ่งชี้ว่า...
เราได้ให้ความเอาใจใส่
กับศูนย์กลางกายจริงแค่ไหน
๒๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๓๙

----------------------------

ไม่จำเป็นต้องไปนึกถึง
ช่วงที่เรานั่งได้ดีที่สุด
ให้เริ่มต้นใหม่อย่างง่ายๆ
เดี๋ยวมันจะได้ถึงจุดนั้นเอง
ถ้าเราไปติดใจ
กับความรู้สึกเก่าๆ อย่างนั้น
ซึ่งอารมณ์มันดับไปแล้ว ผ่านไปแล้ว
เราก็จะตั้งใจมาก
แล้วจิตจะหยาบ จะไม่ได้ผล
๑๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๖

----------------------------

ทุกๆ ประสบการณ์
มีคุณค่าสำหรับเรา
ไม่ว่าประสบการณ์นั้น
จะมืด หรือสว่าง
จะชัดเจน หรือไม่ชัดเจน
จะหยาบหรือละเอียด
ดีสำหรับเราทั้งนั้น
สิ่งที่เราจะต้องทำคือ
ทำใจให้เป็นกลางๆ
เฉยๆ ไม่ยินดียินร้าย
ดูให้เป็นปกติ
การที่เราทำใจอย่างนี้
เดี๋ยวใจถูกดึงดูดเข้าไปสู่ภายใน
อย่างง่ายๆ สบายๆ
๑๗ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๖

----------------------------

นั่งแล้วอย่าไปคาดหวังว่า
วันนี้จะต้องเอาให้ได้
หรือวันนี้จะต้องดีกว่าเมื่อวาน
อย่าคาดหวัง...
ให้เริ่มต้นใหม่อย่างนักเรียนอนุบาล
๒๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

เมื่อความสุข หรือความสว่าง
ที่เราเคยได้ มันหายไป
ก็ช่างมัน เราเริ่มต้นใหม่
เหมือนกับเราไม่เคยเจอ
สิ่งเหล่านั้นมาก่อนเลย
ใจจะได้สบาย เบิกบาน
เป็นกลางๆ แล้วเดี๋ยวก็จะเข้าไป
สู่สภาวะนั้นเองในภายหลัง
๑๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๖

----------------------------

อย่าไปกลุ้มใจ
ทุกประสบการณ์
มีประโยชน์ทั้งนั้น
๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๕

----------------------------

การฝึกฝนในปัจจุบันสำคัญมากๆ
ถ้าเรานั่งธรรมะในอดีตไม่ดี
เราก็มานั่งทำความเพียรในปัจจุบันให้ดี
ทำให้ถูกหลักวิชชาก็เก่งและดีได้
๒๐ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๐

----------------------------

ต้องตั้งใจฝึกหยุดฝึกนิ่ง
ทำใจให้ปล่อยวางจากเรื่องราวต่างๆ
เดี๋ยวก็เข้าไปสู่ภายในเอง
๒๕ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๖

----------------------------

การปฏิบัติธรรมไม่มีผิดนะ
มีแต่ถูกมาก หรือถูกน้อย
สมบูรณ์ หรือไม่สมบูรณ์
แล้วเราควรจะทำอย่างไร
ก็ทำให้มันสมบูรณ์
วันนี้ไม่สมบูรณ์...พรุ่งนี้เอาใหม่
พรุ่งนี้ไม่ได้...มะรืนนี้ว่ากันใหม่
...ฝึกกันไป
๙ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

หมั่นฝึกใจให้หยุดนิ่ง
ให้ใจใสๆ ทำใจหลวมๆ
เหมือนสวมเสื้อผ้าที่ไม่คับเกินไป
ทำให้รู้สึกสบายกาย
ใจหลวมๆ จะทำให้รู้สึกสบายใจ
ความสบายเป็นต้นทาง
ของการเข้าถึงธรรม
๖ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

ไม่มีทางลัดอื่นใด
ที่จะเข้าถึงธรรมในตัว
นอกจากค่อยๆ สั่งสม
ความละเอียดของใจ
สั่งสมการหยุดการนิ่งไปเรื่อยๆ
แล้วก็ปรับให้ถูกวิธี
ให้ใจรู้สึกว่า พอดีๆ
ไม่ตึงไป ไม่หย่อนไป
ไม่ว่าจะนึกเป็นภาพ
หรือไม่นึกเป็นภาพก็ตาม
๒๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

แม้ว่าเราจะยังมืด
ยังไม่นิ่งก็ตาม...
แต่ก็ไม่ได้หมายถึงว่า
มันจะเป็นอย่างนี้ตลอดชาติ
เราหมั่นฝึกฝนอบรมใจ
แล้วก็หมั่นสังเกต
ปรับใจของเราเรื่อยๆ
เราก็จะพบสาเหตุแห่งการบกพร่อง
แล้วก็ช่องทางแห่งความสำเร็จเกิดขึ้น
๕ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

ฝึกเรื่อยไปนะลูกนะ
ฝึกไปเรื่อยๆ
ทำใจให้เบิกบาน
ให้สบายๆ
หลวงพ่อว่า...มันไม่ยากหรอก
มันอยู่ที่เราทำบ่อยๆ ซ้ำๆ
ด้วยใจที่ชุ่มฉ่ำ
มีกำลังใจที่จะทำ
ไม่ใช่ฝืน ไม่ใช่พยายาม
๕ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

ไม่มีทางลัดอื่นใดนอกจาก
ฝึกหยุด ฝึกนิ่ง
ฝึกเรื่อยไป อย่าท้อ
สักวันหนึ่งเราจะต้องถึงจุด
ที่เราปรารถนาได้
๕ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

หมั่นฝึกฝนอบรมจิตใจ
ของเราให้หยุดนิ่ง
เอาจริงๆ จังๆ กัน
เอาจริงก็จะพบของจริง
๕ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

ถ้าเราฝึกทุกวันอย่างสม่ำเสมอ
ในอิริยาบถทั้งสี่
ทั้งนั่ง นอน ยืน เดิน
หลับตา ลืมตา และในทุกกิจกรรม
มันก็จะง่าย
เพราะใจจะคุ้นเคยอยู่ที่กลางท้อง
ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗
พอเราหลับตาปุ๊บ...
มันก็ไปอยู่ตรงนั้นเลย
๒๘ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๐

----------------------------

เพิ่มชั่วโมงหยุด
ชั่วโมงนิ่ง
ชั่วโมงกลางให้เยอะๆ
เหมือนนักบินมีชั่วโมงบิน
๑๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๖

----------------------------

สอนตัวเอง เตือนตัวเอง
ถ้าอยากได้จริงๆ
ก็ให้เอาใจไปอยู่ที่
ศูนย์กลางกายทั้งวันทั้งคืน
ทุกลมหายใจเข้าออก
ทำแค่นี้พอ อย่าไปทำมากมายอะไร
๙ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๓๗

----------------------------

หยุดนิ่งทุกอิริยาบถ
ฝึกไปเรื่อยๆ
เดี๋ยวเราชำนาญขึ้น
๒๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๓๕

----------------------------

หลักวิชชาของการปฏิบัติธรรมนั้นมีอยู่
ถ้าปฏิบัติให้ถูกหลักวิชชาแล้ว
ต้องเข้าถึงทุกคน
ที่เข้าไม่ถึง เพราะเกียจคร้าน
หรือขยัน...แต่ทำไม่ถูกวิธี
๒๙ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

ต้องมีอิทธิบาท ๔
มีฉันทะ...รักในการปฏิบัติธรรม
รักที่จะเข้าถึงธรรม
มีความขยันในการนั่งธรรมะ
จดจ่อ ไม่เอาอะไรเลย
และก็สังเกตว่าเราทำอย่างไร
ใจถึงจะละเอียดยิ่งๆ ขึ้นไป
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการฝึกจิต
๒๕ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๖

----------------------------

วิธีการ...เราก็รู้อยู่
ท่านสถิตอยู่ตรงไหน
เราก็รู้อยู่อีก
เหลือแต่ความเพียร ความพยายาม
และทำให้ถูกหลักวิชชาเท่านั้นแหละ
๓๐ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๘

----------------------------

อย่าขี้เกียจนั่ง...ให้ขยัน
จะเป็นทางมาแห่งบุญของเรา
บุญจะเกิดขึ้นทุกวันทุกคืนเลย
๙ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๖

----------------------------

อย่าใช้วันหยุดพักงาน
ไปเที่ยวเพลิดเพลิน
จนกระทั่งลืมเอาวันหยุดนั้น
มา...หยุดใจ
๒๒ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

ถ้าเรามีฉันทะ
ในระดับขั้นหลงใหล
อะไรมันก็ไม่เป็นอุปสรรค
๓ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

----------------------------

ถ้าเรามีฉันทะ
ที่จะเข้าถึงพระธรรมกาย
หรืออย่างน้อยได้ดวงใสๆ
เห็นแสงสว่างภายใน
เราต้องมีฉันทะในการทำการบ้าน*
ในระดับหลงใหล
ต้องหลงใหล ต้องเอาจริงเอาจัง
อย่างนั้นแหละ...มันถึงจะเข้าถึงได้
๓ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

คำไม่เล็ก(มินิ), วรรคธรรม, สมาธิ

วันจันทร์ที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2560

• Share

Related Posts