จงภาคภูมิใจในเพศนักบวช

จงภาคภูมิใจในเพศนักบวช
หนังสือพ่อสอนลูก

มาทางลัด
ลูกเณรต้องนึกเรื่อยๆ นะจ๊ะ ว่าลูกเณรมีบุญมากที่ได้เข้ามาสู่เส้นทางธรรมที่ทางลัดที่สุด ไม่ต้องไปเสียเวลาเรียนรู้วิชาทางโลก หลวงพ่อยังอธิษฐานเลยว่า ภพต่อๆ ไปที่จะมาเกิดสร้างบารมี ให้มาทางลัด อย่ามาทางอ้อมแบบนี้เลย คือพอมาเกิด พอรู้ความ ถึงอายุจะครบบวชให้ได้บวชเลย มาศึกษาวิชชาธรรมกายต่อไปอีก ไม่ต้องไปเสียเวลาเรียนทางอ้อมอย่างนี้

           สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าท่านเสด็จไปที่วังพระนางพิมพาทราบก็นำพระราหุลซึ่งอายุได้ ๗ ขวบ มาขอสมบัติจากพระผู้มีพระภาคเจ้า แล้วพระพุทธเจ้าท่านให้สมบัติอะไร ท่านก็ให้บรรพชาเป็นสามเณร เห็นไหมจ๊ะ เป็นทางลัดที่สุดเลย ลูกเณรกำลังเดินตามรอยพระราหุล แสดงว่าเป็นผู้มีบุญมากมหาศาล แต่ถ้าไม่คิด เราก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าเรามีบุญ เรามาทางลัด มาเพื่อจะศึกษาพระพุทธศาสนา รักษาพระพุทธศาสนา ปกป้องพระพุทธศาสนา และปักหลักขยายงานพระพุทธศาสนา ลูกเณรเกิดมาเพื่อการนี้โดยตรงเลยนี่คือผู้มีบุญนะจ๊ะ
หลวงปู่หลวงตาที่รักษาพระพุทธศาสนาเรื่อยมาจนกระทั่งเรามีโอกาสได้มาศึกษาธรรมต่อก็เช่นเดียวกัน เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ท่านมาทางลัดทั้งนั้น ไม่ต้องเสียเวลาไปเรียนศาสตร์ทางโลก ท่านมาทางลัดเข้าสู่ร่มเงาของพระพุทธศาสนาเลย ศึกษา ฝึกฝน แล้วก็สั่งสอน ปกป้องพระพุทธศาสนาเรื่อยมา จนกระทั่งเรามีพระพุทธศาสนาที่สืบต่อมาจนถึงปัจจุบัน
           แม้แต่หลวงพ่อวัดปากน้ำฯ ครูบาอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ท่านก็มาทางลัด ไม่มาทางอ้อมเลย เวลาใครไปกราบท่านก็เห็นถามแต่ว่า ทำอย่างไรใจจึงจะหยุดจะนิ่ง ทำอย่างไรจึงจะใส ทำอย่างไรจึงจะสว่าง เขาถามอย่างนั้น ไม่เห็นมีใครถามว่าท่านจบอะไรมา เพราะฉะนั้นให้ลูกเณรภูมิใจนะจ๊ะที่ได้มาทางลัดเหมือนครูบาอาจารย์
(๑๘ มีนาคม ๒๕๓๖)


ลูกอยู่ในเพศนี้                 ตลอดนะ
จงอย่าได้เลิกละ              ปล่อยทิ้ง
เดินตามติดพระสมณะ ท่านเชียว
เกิดชาตินี้จึ่งพริ้ง            สู่หิ้งบูชา

พระราชภาวนาวิสุทธิ์
(๓๐ มิถุนายน ๒๕๔๐)


ชีวิตของผู้มีบุญ
ลูกเณรมีบุญมากนะจ๊ะ ที่ได้มาอยู่ใกล้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยการศึกษาพระบาลี ซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผู้มีบุญในกาลก่อนปรารถนากันมาก เพราะถ้าบุญไม่มากพอ ก็ยากที่จะได้อยู่ใกล้คำสอนของพระองค์ อาจจะต้องไปใช้ชีวิตอยู่ทางโลก ต้องไปลำบาก ไปต่อสู้ ฟาดฟันกัน หรืออาจจะต้องไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่มีแต่ผู้ทุศีล แล้วก็พลอยทำให้เราทุศีลตามไปด้วย แต่ชีวิตของลูกเณรนี้ได้สั่งสมบุญอยู่ตลอดเวลา ทุกวัน ทุกคืน ทุกวินาทีเลย วิมานของลูกเณรสว่างไสวตลอดเวลา ทุกครั้งที่จิตใจของลูกเณรเป็นกุศล เป็นสามเณรที่แท้จริง เป็นนักบวชที่แท้จริง
(๔ พฤษภาคม ๒๕๔๑)


อยากเป็นตัวของเราเอง
           วิชชาที่ลูกเณรกำลังเรียนนี้ เป็นสิ่งที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง เรียนเพื่อจะให้รู้ตัวของเราว่า เราคือใคร มาจากไหน อะไรคือเป้าหมายของชีวิต บางทีลูกเณรไม่รู้ตัวเองหรอกว่ากำลังอยู่ในสิ่งที่ประเสริฐที่สุด เพราะบางทีเรามองออกจากวัดไปสู่ชาวโลก เห็นเขาหัวเราะกันสนุกสนานเพลิดเพลินแต่ลูกเณรเชื่อไหมจ๊ะว่า เขาเหล่านั้นก็อยากใช้ชีวิตอย่างลูกเณรเหมือนกัน
          หลวงพ่อขอยืนยันว่า สิ่งที่ลูกเณรกำลังเป็นอยู่นี้เป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุด วิเศษที่สุด ไม่มีอะไรมาเสมอเหมือนได้เลย ขอให้มีความปีติและภาคภูมิใจในภาวะที่เราเป็นอยู่อย่าให้มีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแม้แต่นิดเดียวว่า เราไม่มีโอกาสเหมือนอย่างชาวโลกเขา ความจริง ชาวโลกเขาก็คิดว่า เขาไม่มีโอกาสเหมือนอย่างเรา เพราะเขามีพันธนาการของชีวิต มีครอบครัว ต้องทำมาหากินวุ่นวาย
เรามาอยู่ในสภาวะอิสระที่ดีที่สุดแล้วนะลูกนะ คิดเรื่องนี้ให้ดี ให้มีความปีติ ภาคภูมิใจว่า เป็นสามเณรอย่างเราวิเศษที่สุด ถ้ามีใครถามว่าเราอยากเป็นอะไร ให้ยืนยันตอบเขาไปด้วยความองอาจกล้าหาญว่า อยากเป็นตัวของเราที่กำลังเป็นสามเณรอยู่ตอนนี้ และได้ศึกษาพระธรรมวินัย อยากเป็นอย่างนี้ ไม่อยากเป็นอย่างอื่น อย่างอื่นเรื่องเล็กทั้งนั้นเลยนะจ๊ะ
(๔ เมษายน ๒๕๓๙)



ชีวิตในโลกหล้า             ลวงตา
เห็นทุกข์เป็นสุขพา        โศกสิ้น
ดั่งเหยื่อที่ล่อปลา           ติดเบ็ด
แสบเผ็ดเดือดร้อนดิ้น     กว่าได้เห็นธรรม

พระราชภาวนาวิสุทธิ์
(๑๓ มิถุนายน ๒๕๔๐)


เครื่องแบบสุดท้ายในสังสารวัฏ
            ลูกเณรรู้ตัวหรือเปล่าจ๊ะว่า ลูกเณรมีบุญที่ได้มาศึกษาพระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า จะวัดว่าใครมีบุญมากหรือบุญน้อยก็วัดกันตรงนี้ ว่าใครดับทุกข์ได้ ไปสู่อายตนนิพพานได้ เป็นผู้บริสุทธิ์ หลุดพ้นจากกิเลสอาสวะ ผู้มีบุญมากที่สุดต้องไปสู่อายตนนิพพาน มีบุญถัดลงมาก็ได้เป็นเทือกเถาเหล่ากอของสมณะอย่างที่ลูกเณรเป็นอยู่ มีเครื่องแบบเป็นชุดสุดท้ายของสังสารวัฏ ของการเวียนว่ายตายเกิด
ในสมัยพุทธกาล แม้เกิดเป็นพระราชามหากษัตริย์อย่างพระมหากัปปินะ ในที่สุดก็ต้องทิ้งเครื่องแบบพระราชามาสวมใส่ชุดนี้ หรือเกิดเป็นมหาเศรษฐีที่มีสมบัติตักไม่พร่องอย่างท่านโชติกะ ก็ต้องมาอยู่ในชุดนี้ จะเกิดเป็นคนชั้นกลาง ชั้นล่าง ทุกๆ ชั้น ในที่สุดก็ต้องมาอยู่ในชุดนี้
แม้แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรา พระองค์เวียนว่ายตายเกิดมานับภพนับชาติไม่ถ้วน จะเกิดเป็นสามัญชนก็ดี เป็นพระราชามหากษัตริย์ก็ดี สุดท้ายก็สละราชสมบัติออกบวชบำเพ็ญพรต ครองผ้ากาสาวพัสตร์ เป็นชุดสุดท้ายก่อนไปอายตนนิพพาน เหมือนเป็นชุดที่รวมบุญรวมคุณความดีทั้งหมด คล้ายกับท้องทะเลเป็นที่รวมลงของน้ำจากห้วย หนอง คลอง บึง ป่า เขา
          ชุดนี้เป็นชุดที่สำคัญที่สุดเลยนะจ๊ะ มีทรงผมแบบนี้ ทรงที่เขาจัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่มีภาระ ไม่มีเครื่องกังวล มีมีดโกนแทนหวีนี่แหละ เป็นเครื่องแบบที่ทั้งมนุษย์และเทวดาเห็นแล้วยกมือไหว้ แค่มีบาตรใบเดียว ถึงแม้ว่ามีไม่มาก แต่ก็มีไม่หมด บิณฑบาตเลี้ยงสังขารเรื่อยไป จะได้มีกำลังมาปฏิบัติธรรม เลี้ยงได้ตลอดชาติเลย เพียงพอสำหรับผู้แสวงหามรรคผลนิพพานแค่ลูกถือบาตรไปใบหนึ่ง เขาเห็นแล้วเขาดีใจนะมีอะไรก็อยากเอามาถวาย ข้าวปากหม้อ อาหารรสเลิศ เอามาใส่ให้ และแปลก ยิ่งให้เขายิ่งดีใจ พอเห็นชุดของลูกเณรแล้วเขาดีอกดีใจ ปลุกกันทั้งบ้านเลย ตื่นมาแต่เช้า เตรียมอาหารอย่างดีมาใส่ให้เลยเพราะดีใจชุดนี้ ยังความปลื้มใจให้ทั้งแก่ผู้ที่มีชีวิตอยู่และผู้ที่ละโลกไปแล้ว แม้ละโลกไปแล้ว ถ้าโยมพ่อโยมแม่เห็นลูกชายครองผ้ากาสาวพัสตร์ท่านก็ปลื้มใจ ชื่นใจมีเรื่องเล่ากันว่า แม่ตกลงไปในนรก กำลังลอยลงไปจะถึงอยู่แล้ว เห็นนกขมิ้นเหลืองอ่อนบินผ่านมา ใจก็นึกถึงผ้ากาสาวพัสตร์ของลูกชายที่บวชเป็นสามเณร มีใจปลื้มปีติในบุญนั้น บุญก็ฉุดขึ้นจากนรกไปสู่สวรรค์ได้ เพราะฉะนั้นชุดนี้สำคัญนะจ๊ะ ต้องรักษาเครื่องแบบชุดนี้ให้ยิ่งกว่าชีวิต คือแม้จะตายก็ตายไป แต่ว่าเครื่องแบบนี้ต้องรักษาไว้ให้อยู่แนบกายเลย เพราะเป็นชุดที่มนุษย์และเทวดาเคารพ กราบไหว้ เป็นชุดที่พระราชามหากษัตริย์สละราชสมบัติมานับภพนับชาติไม่ถ้วน เพื่อที่จะมาครองเพศนี้ ครองเครื่องแบบชุดนี้เป็นชุดที่ผู้มีบุญแสวงหา แต่ลูกเณรมีบุญมาก ไม่ต้องแสวงหาก็มาเจอแล้วนะจ๊ะ
(๓๐ เมษายน ๒๕๓๙)


ลูกพรากทุกสิ่งแล้ว มาครอง
กาสายะห่มดอง เทือกแก้ว
ใดเห็นพนมมือมอง นบไหว้
หวังเกาะชายผ้าแพร้ว มุ่งได้ไปสวรรค์

พระราชภาวนาวิสุทธิ์
(๓๐ มิถุนายน ๒๕๔๐)

ชีวิตสมณะ

วันอาทิตย์ที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2560

• Share

Related Posts