ทำความเข้าใจ..วิธีสอนสมาธิ แบบวัดพระธรรมกาย คืออะไร

            เมื่อ  ๘๐  กว่าปีที่ผ่านมา  หลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ  พระมงคลเทพมุนี  (สด  จนฺทสโร)  ท่านได้อุทิศชีวิตปฏิบัติธรรมจนค้นพบวิชชาธรรมกาย ณ วัดโบสถ์บน บางคูเวียง*  แล้วท่านก็ได้ศึกษาค้นคว้าวิชชาธรรมกาย  จนพบว่า  ในกลางกายของมนุษย์ทุก ๆ คน  มีพระรัตนตรัยอยู่ภายใน  นั่นคือ  พุทธรัตนะ  ธรรมรัตนะ  และ  สังฆรัตนะ

พุทธรัตนะก็คือ  ธรรมกาย  กายที่เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานแล้ว  มีอยู่ภายในตัวของมนุษย์ทุกคน  มีคำยืนยันเป็นหลักฐานเอาไว้ในพระไตรปิฎก  ทั้งฉบับของเถรวาท  มหายาน  วัชรยาน   แต่ในพระไตรปิฎกไม่ได้กล่าวไว้ว่า ธรรมกายมีลักษณะเป็นอย่างไร 

จนกระทั่งหลวงปู่วัดปากน้ำ ท่านได้เข้าถึงและก็บอกว่า  ธรรมกายมีลักษณะคล้าย ๆ กับพระพุทธรูป  หรือพระพุทธปฏิมากร ที่จำลองออกมา แต่งดงามกว่ามาก  เป็นพระแก้วใสบริสุทธิ์ มีเกตุดอกบัวตูม  ประกอบด้วยลักษณะมหาบุรุษครบถ้วนทุกประการ  นั่นแหละคือ  พระธรรมกาย

เราจะรู้ได้อย่างไรว่า มีพระธรรมกายอยู่ภายใน  จะรู้ได้ต่อเมื่อเข้าถึง  เข้าถึงแล้วก็ไปเห็น  เมื่อไปเห็นก็รู้  เมื่อรู้ก็หายสงสัย แล้วทำอย่างไร เราจึงจะเข้าถึง  จะเข้าถึงได้ก็ต้องให้โอกาสตัวเองที่จะศึกษาสิ่งเหล่านี้  โดยทำใจให้เป็นกลาง  ไม่ใช่เชื่ออย่างงมงาย  หรือไม่เชื่อจนดื้อรั้น  ให้ทำตัวทำใจเหมือนนักวิทยาศาสตร์  เหมือนผู้รู้  บัณฑิตและนักปราชญ์ทั้งหลาย  คือวางใจเฉย ๆ  เหนือความเชื่อและความไม่เชื่อ  แล้วให้โอกาสตัวเองได้ศึกษาอย่างแท้จริง

โดยดึงใจที่แวบไปแวบมาให้กลับมาหยุดนิ่งอยู่ภายใน  ในตำแหน่งที่ถูกต้อง  คือศูนย์กลางกาย ฐานที่ ๗  อันเป็นจุดเริ่มต้นแห่งอริยมรรค  เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางสายกลางที่จะนำไปสู่อายตนนิพพาน  ทางที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลายท่านเสด็จไป  ต้องนำใจที่มีปกติซัดส่ายไปมาให้มาอยู่ ณ ตำแหน่งตรงนี้ตลอดเวลาจนกระทั่งถูกส่วน  พอถูกส่วนใจก็จะเคลื่อนเข้าไปสู่ภายใน  ภาษาบาลีเขาใช้คำว่า  คมน  (คะมะนะ)  แปลว่า เคลื่อนเข้าไป  แล่นเข้าไป  ไตรสรณคมน์  ก็คือ  เคลื่อนใจแล่นเข้าไปหารัตนะภายใน  เพราะฉะนั้น การเข้าถึงพระธรรมกาย  พิสูจน์ได้ด้วยการฝึกใจให้หยุดนิ่ง

แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่า  เราทำถูกวิธีในเบื้องต้นแล้วเพื่อจะได้ปฏิบัติกันต่อไปให้เข้าถึงรัตนะทั้ง  ๓  ภายในกายของเรา  เราจะรู้ได้โดยเมื่อใจหยุดนิ่งดีแล้วจะมีดวงธรรมเบื้องต้นบังเกิดขึ้น  ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันว่า เรามาถูกทางแล้ว  ถ้าเดินทางต่อไปก็จะถึงที่หมาย

วิธีทำใจให้หยุดมาสู่ที่ตั้งตรง ฐานที่ ๗  มีเป็นล้านวิธี  คือนับวิธีไม่ถ้วน  แต่ย่อลงมาเหลือเพียงแค่  ๔๐  วิธี ที่มีในวิสุทธิมรรค ให้เลือกเอาว่า จะเอาวิธีไหนก็ได้  ที่จะฝึกใจให้หยุดนิ่ง 

เช่น  เราจะเริ่มต้นจากการพิจารณาอสุภะ  (ซากศพ)  ก็ได้ 

หรือกำหนดลมหายใจ  หายใจเข้าภาวนาว่า "พุท"  หายใจออกภาวนาว่า "โธ"   ที่เขาเรียกว่า อานาปานัสสติอย่างนี้ก็ได้ 

หรือบางคนชอบทำใจนิ่ง ๆ  เฉย ๆ  ไม่อยากคิดอะไรก็ได้ 

หรือบางคนจะระลึกนึกถึงศีลที่ตนรักษาได้บริสุทธิ์บริบูรณ์  อย่างนี้ก็เข้าถึงได้เหมือนกัน 

ไม่ว่าเราจะเลือกปฏิบัติในวิธีใดก็ตาม  เมื่อปฏิบัติไปเรื่อย ๆ พอใจสบาย  ใจหยุดถูกส่วนเข้าก็หล่นวูบเข้าไปสู่ภายใน  พบดวงธรรมภายใน  ถ้าดำเนินจิตไปเรื่อย ๆ ก็จะเข้าถึงพระรัตนตรัยเช่นเดียวกัน

เพราะฉะนั้น วิธีที่จะเข้าถึงพระรัตนตรัยนั้นมีหลายวิธี  แต่ทุกวิธีมีอารมณ์เดียว  คือ ต้องอารมณ์ดี  อารมณ์สบาย  แล้วก็ต้องหยุดนิ่ง ใจที่ปกติชอบแวบไปแวบมา  ต้องนำกลับมาหยุดนิ่งอยู่ภายใน  ทุกวิธีเหมือนกันตรงนี้  แตกต่างกันแต่เพียงวิธีการภายนอก  พอหยุดถูกส่วนก็วูบเข้าไปจนกระทั่งเข้าถึงพระรัตนตรัยภายในอันเป็นที่พึ่งที่ระลึกสูงสุดของพวกเราทุกคน

ดังนั้น  ใครที่เคยใช้คำว่า หลวงปู่วัดปากน้ำก็ดี  หลวงพ่อธัมมชโยก็ดี สอนตามแนววิชชาธรรมกาย หรือวิธีธรรมกาย  ขอให้แก้คำใหม่นะ  ไม่ได้ใช้อย่างนั้น

จริง ๆ แล้วเป็น  "วิธีเข้าถึงธรรมกาย"  วิธีหนึ่ง  โดยใช้คำภาวนาว่า "สัมมาอะระหัง"  แล้วฝึกใจให้หยุดนิ่งเฉย ๆ  หรือจะกำหนดนิมิตเป็นดวงแก้ว  เป็นองค์พระ เพื่อเป็นกุศโลบายให้ใจมีที่ยึดที่เกาะ  เมื่อไปถึง ณ ศูนย์กลางกาย ฐานที่ ๗  ที่แท้จริง  พอใจหยุดนิ่งถูกส่วนแล้วจะภาวนาหรือไม่ภาวนาอะไรเลย  จะกำหนดหรือไม่กำหนดอะไรก็แล้วแต่  พอไปสู่เบ้าหลอมเดียวกัน  คือศูนย์กลางกาย ฐานที่ ๗  ก็ตกศูนย์วูบลงไป  แล้วก็เข้าถึงดวงธรรม  เห็นกายในกาย  จนกระทั่งเข้าถึงพระธรรมกายในที่สุด

หลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ  ท่านเข้าไปถึงอย่างนี้  พอเข้าถึงธรรมกายแล้ว ท่านจึงรู้ว่าธรรมกายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับคำว่า  "ตถาคต"  หรือคำว่า  "พระพุทธเจ้า"  แล้วท่านก็ค้นพบต่อไปอีกว่า  การดับขันธปรินิพพาน คือ ดับขันธ์ ๕  ในกายมนุษย์  ทิพย์  พรหม  อรูปพรหม  ขันธ์ทั้งหลายดับหมด  ถอดออกหมดเป็นชั้น ๆ เข้าไปทีเดียว  เหลือแต่ธรรมกายปรากฏอยู่ในอายตนนิพพาน

ตรงนี้ล่ะ ที่เป็นข้อถกเถียงกัน  ซึ่งหลวงปู่จะค้างเอาไว้สำหรับให้บัณฑิตนักปราชญ์  ได้ไปศึกษาไปค้นคว้าว่า มีจริงหรือไม่จริง  ถ้าเราทำถูกวิธี และทำจริงจังก็ต้องเจอ  ถ้าทำไม่ถูกวิธีหรือทำไม่จริงไม่จังก็ไม่เจอ 

คำว่า  "ไม่เจอ"  กับคำว่า "ไม่มี" นั้นไม่เหมือนกัน  ไม่เจอเพราะเราทำไม่ถูก  ถ้าทำถูกก็ต้องเจอ

คุณครูไม่ใหญ่

วันอาทิตย์ที่ ๕ กันยายน  พ.ศ. ๒๕๔๒

 

 

*****

*วัดโบสถ์บน บางคูเวียง  คือวัดที่หลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ (สด  จนฺทสโร)  ปฏิบัติธรรมจนเข้าถึงพระธรรมกายภายใน  

 

 

Add Comment

กรณีธรรมกาย, วิชชาธรรมกาย, สมาธิ, หลวงปู่

วันจันทร์ที่ 4 มกราคม พ.ศ. 2564

• Share

Related Posts