การปฏิบัติธรรมจำเป็นสำหรับทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย

 ถ้าเราปฏิบัติธรรมเข้าถึงดวงธรรมหรือองค์พระได้นะลูกนะ ชีวิตจึงจะปลอดภัย  ภัยในอบาย ภัยในวัฏสงสาร  แล้วเราจะมีความสุขในปัจจุบันทันทีที่เข้าถึง ไม่ต้องไปคอยภพหน้า หรือชีวิตใหม่หลังจากตายแล้ว  สุขทันทีที่เข้าถึง  มีความเบิกบาน แช่มชื่น  รู้สึกเกลี้ยงเกลา เป็นอิสระ แล้วก็จะเสียดายวันเวลาที่ผ่านมา รู้อย่างนี้ทำมาเสียตั้งนานแล้ว เพราะไม่เคยมีความรู้มาก่อนเลย หรือมีประสบการณ์มาก่อนเลยว่า ความสุขที่แท้จริง มันเกิดจากหยุดกับนิ่งนี่เอง

สิ่งที่ผ่านมามันแค่ความสนุก  ความเพลิน  เพราะเราไม่รู้ มันก็สนุก แต่เหนื่อย เพลีย มี side affect มีผลข้างเคียง  ไม่ว่าจะไปเที่ยวทะเล น้ำตก ภูเขา ไปต่างประเทศ จะดื่มเหล้าคนเดียว หรือดื่มเป็นทีม จะเล่นไพ่เล่นการพนันอะไรต่าง ๆ มันก็เพลิดเพลินกันไปชั่วคราว  แล้วยิ่งเกี่ยวกับการพนันด้วยแล้ว  ยิ่งมีความหายนะครอบงำ  หัวใจตื่นเต้นขึ้นลงสูบฉีดตลอดเวลา มีได้ มีเสีย มีลุ้นระทึกใจ  เสียทรัพย์ ก็เสียดายทรัพย์ แล้วก็คิดจะไปแก้ตัวใหม่ ก็วนกันไปอยู่อย่างนี้แหละ  วนไปวนมา  เสียเงินเสียทอง เสียเวลาไม่ได้ความสุขเลย เมื่อมาเปรียบเทียบหยุดกับนิ่งแล้วต่างกันราวฟ้ากับดิน สุขที่หยุดนิ่งมันกว้างขวาง  ตัวจะขยาย  ใจขยาย  จะสดชื่น มีชีวิตชีวา  ทั้งระบบประสาทกล้ามเนื้อ ทั้งตื่นหลับฝันก็จะสดชื่น ผิวพรรณวรรณะผ่องใส

ใครเข้าใกล้ก็เยือกเย็น เหมือนเข้ามาอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ รู้สึกอบอุ่นสบายใจ เป็นผู้เฒ่า ก็จะเป็นผู้เฒ่าที่ลูกหลานอยากอยู่ใกล้ อยากลูบเนื้อลูบตัว  จับแขนจับขา  รู้สึกอบอุ่นใจที่อยู่เข้าใกล้ผู้เฒ่าอย่างนี้  ผู้เฒ่าที่มีศีลมีธรรม มีความสว่างภายใน มีดวงใส องค์พระใส  ใครก็อยากเข้าใกล้ ลูกหลานก็อยากเข้าใกล้  เข้าใกล้แล้วเย็น เย็นอย่างที่ผู้เฒ่าก็ยังไม่ต้องทำอะไรเลย แค่อยู่เฉย ๆ อย่างนั้น   มันเกิดกระแสแห่งความเย็นแผ่ซ่านไปในบรรยากาศ  คำพูดคำจาออกมาก็เย็น เป็นคำพูดที่ใส ๆ  ใสเป็นแก้ว ใสเป็นเพชร  ฟังแล้วชื่นอกชื่นใจ มีกำลังใจที่จะสู้ชีวิต ที่จะทำความดี

ผู้เฒ่าก็มีที่พึ่งภายใน ไม่ต้องไปหวังพึ่งลูกพึ่งหลาน มีอาหารไปมื้อ ๆ หนึ่ง มีที่อยู่เล็ก ๆ ที่นั่งที่นอนก็เพียงพอแล้ว  เพราะว่าสิ่งที่ตัวอยากได้ มันมีอยู่เต็มบริบูรณ์ในดวงใส ๆ ในองค์พระใส ๆ หรืออยู่ที่ใจที่หยุดนิ่งนั่นแหละ มีทุกสิ่งที่ต้องการ จนกระทั่งไม่ปรารถนาอยากจะได้สิ่งใดอีกเลย

ผู้เฒ่าก็จะอยู่อย่างไม่เงียบเหงา ไม่เศร้าสร้อย ไม่มีความรู้สึกว่าขาดแคลนหรือต้องการอะไร อยู่ในป่าในเขาก็มีความสุข อยู่คนเดียวก็มีความสุข ไม่มีใครมาคุย เราก็คุยกับพระในตัวก็ได้ กายภายในก็ได้ นี่เป็นอย่างนี้นะ ไม่มีเหงาเลย ไม่มีเศร้าสร้อย

พระธรรมกายนี่แหละ จะเป็นที่พึ่งอย่างสำคัญสำหรับทุกเพศทุกวัย เพราะฉะนั้นต้องพยายามปฏิบัติให้ได้นะลูกนะ ต้องขยันหมั่นเพียร ทำให้ถูกวิธี ทำทุกวัน อย่าให้ขาดเลย แม้แต่วันเดียว  สักวันหนึ่งเราจะสมหวังดังใจ

คุณครูไม่ใหญ่

๓  กันยายน  พ.ศ. ๒๕๔๕

Add Comment

ปฏิบัติธรรม, เรื่องใหม่

วันศุกร์ที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2560

• Share

Related Posts