เรานึกถึงความตายได้ทุกวัน
วันละหลาย
ๆ ครั้งยิ่งดี
ถ้ายิ่งทุกลมหายใจเข้าออกยิ่งดีใหญ่
แต่ในแง่การปฏิบัติจริง
ๆ มันยาก เพราะเราต้องเรียนหนังสือ
ต้องทำมาหากิน ต้องดูแลครอบครัว ก็เอาเป็นว่า นึกถึงความตายให้ได้ทุกวันก็แล้วกัน อย่างน้อยวันละ
๒ ครั้ง ตอนตื่นนอนกับตอนเข้านอนว่า
นอนไปแล้วจะได้ตื่นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตื่นแล้วจะได้หลับอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้
เราจะได้ไม่ประมาทในชีวิต จะได้เร่งสร้างความดี
นี่เป็นความดีงามของการระลึกนึกถึงความตาย
แล้วเวลาตาย
เราก็ต้องตายให้เป็นนะ ถ้าตายไม่เป็นอันตราย เพราะตายแล้วต้องไปสู่ปรโลก
ไม่ว่าเราจะเชื่อ
หรือไม่เชื่อก็ตาม ปรโลกนั้นมีอยู่ ผู้รู้ที่เขาไปเห็นมาด้วยปัญญา หรือด้วยธรรมจักขุอันบริสุทธิ์เกลี้ยงเกลาจากอาสวะกิเลสทั้งหลาย
ท่านเห็นว่าชีวิตในปรโลกนั้นมี ชีวิตในสังสารวัฏก็มี ไม่ใช่เกิดมาชาติเดียวแล้วสูญ
หรือเกิดมาชาติเดียว ตายแล้วไปมีความสุขนิรันดร หรือทุกข์นิรันดรอย่างนั้น ชีวิตจริงมันไม่ตื้น ไม่ง่ายอย่างนั้นนะ
คุณครูไม่ใหญ่
๒ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๖
วันอังคารที่ 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564