การเตรียมตัวเมื่อยามเจ็บป่วย

ทุกคนมีความเจ็บป่วยเป็นธรรมดา น้อยบ้าง ปานกลางบ้าง  มากบ้าง  เร็วบ้าง  ช้าบ้าง อย่าคิดว่า ทำไมเราป่วยอยู่คนเดียวคนอื่นไม่ป่วย ทำไมเราต้องป่วย อย่าคิดอย่างนั้น ให้คิดว่าความเจ็บป่วยเป็นของคู่กายติดตัวเรามาเป็นธรรมดา

เมื่อเรารู้ตัวว่าเราป่วย เราก็จะต้องเตรียมตัวให้ดี ตั้งแต่ความเจ็บไข้ได้ป่วยยังไม่ชัดเจน หรือเล็ก ๆ น้อย ๆ พอที่เราจะขจัดไปได้ก็ตาม  เราก็ต้องเตรียมตัวไปเรื่อย ๆ ยิ่งเมื่อเราจะเข้าโรงพยาบาล หรือไปให้หมอตรวจ หรือจำเป็นจะต้องผ่าตัดด้วยแล้ว เราควรจะเตรียมตัวให้ดีไว้ก่อน

เตรียมตัวสบาย ๆ ๗ วัน ก่อนเข้ารับการผ่าตัด

     ๑. ให้ทาน

ถวายภัตตาหารพระ ตอนเช้าให้ใส่บาตรพระ หรือไปถวายภัตตาหารพระที่วัดใกล้บ้าน บ้านเราใกล้วัดไหนก็ไปวัดนั้น ถวายภัตตาหารทุกวันอย่าให้ขาดเลย   แล้วอธิษฐานจิตทำใจให้เบิกบาน

ให้ชีวิตสัตว์เป็นทาน ปล่อยสัตว์ทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นสัตว์เล็กหรือสัตว์ใหญ่อาจจะปล่อยปลาบ้าง  ปูบ้าง หอยบ้าง หรือปล่อยสัตว์ใหญ่ เช่น วัว ควาย เป็นต้น ทำทุก ๆ วันแล้วแต่สะดวก แต่อย่าให้ถึงกับเป็นภาระเครื่องกังวล แต่ควรจะปล่อยทุกวัน

ให้อภัยทาน ไม่โกรธ ไม่ผูกโกรธ ไม่คิดแค้นใคร

     ๒. รักษาศีล ๕ ให้บริสุทธิ์ คือ ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ประพฤติผิดในกาม ไม่พูดปด  ไม่ดื่มสุราเมรัย ยาเสพติดสิ่งไม่ดีต่าง ๆ การรักษาศีลเป็นการลงทุนที่ประหยัดสุดไม่ต้องเสียเงินเลย เราจะสมาทานเองก็ได้ หรือไปกราบขอศีลจากพระที่วัดก็ได้

     ๓. ปฏิบัติธรรม คือ ทำใจให้ใส ๆ หยุดนิ่งเฉย ๆ ว่าง ๆ ตรึกระลึกนึกถึงพระรัตนตรัยในตัว ให้ตัวของเราเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังบุญที่เราได้ให้ทาน ได้รักษาศีล ได้เจริญภาวนาระลึกนึกถึงคุณพระรัตนตรัย ให้บุญมาหล่อเลี้ยงกายเลี้ยงใจเรา  รวมถึงหล่อเลี้ยงร่างกายเราทั้งอวัยวะน้อยใหญ่ตั้งแต่ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เนื้อ เอ็น กระดูก อาการ ๓๒  ปอด ตับ ม้าม ไต หัวใจ เป็นต้น  ทั้งหมดเลย กลั่นให้ใสจนกระทั่งกายใจเราใสเป็นแก้ว ใสเป็นเพชร

อธิษฐานจิตให้เจอหมอดียาดี

การเข้าโรงพยาบาลก็ต้องอาศัยแรงอธิษฐานจิต เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่เราทำบุญไม่ว่าจะทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนาก็อธิษฐานจิตว่า ขอให้เราเจอหมอดีที่มีความรู้ความสามารถวินิจฉัยโรคและรักษาได้ถูกต้อง เจอพยาบาลดีที่มีจิตประกอบไปด้วยเมตตา  ไม่ถือสาเราในเวลาที่เราเจ็บไข้ได้ป่วย ให้เจอยาดีที่ถูกกับโรค ซึ่งทั้งหมดนี้ต้องอาศัยบุญทั้งนั้น ดังนั้นเราจึงจำเป็นจะต้องสั่งสมบุญช่วงก่อนเข้าโรงพยาบาล ๗ วันนี้ให้ดี

สมาชิกในบ้านช่วยกันสร้างบรรยากาศที่ดี

สมาชิกในครอบครัวต้องช่วยกันสร้างสิ่งแวดล้อมที่ดี ถ้าพ่อป่วย แม่ก็ต้องช่วยสร้างสิ่งแวดล้อมที่ดี โดยชวนลูกทุกคนในบ้านให้สร้างบรรยากาศที่อบอุ่น สบายใจ  อย่าให้เป็นเครื่องกังวลแก่คนไข้ที่กำลังจะเข้าโรงพยาบาลภายในไม่กี่วันนี้
ควรพูดปิยวาจา ไม่นำเรื่องทุกข์ใจมาคุยกับผู้ป่วย คอยปลอบประโลมใจด้วยเรื่องบุญกุศล เรื่องความดี ค่อย ๆ พูดจาดี ๆ แนะนำกันไป

ยิ้มแย้มแจ่มใส  สร้างบรรยากาศให้สบาย ๆ อย่าให้เกิดความวิตกกังวล

แต่งเนื้อแต่งตัวให้สะอาดสะอ้าน จัดบ้านช่องให้สะอาด น่าอยู่

ชวนสมาชิกทุกคนภายในบ้านมาสวดมนต์ ไหว้พระ เจริญภาวนา ช่วยกันอธิษฐานจิตขอพลังบุญบารมีความดีทั้งหมด ไปช่วยผู้ป่วยขอให้ช่วยขจัดทุกข์โศกโรคภัย สิ่งที่ไม่ดีทั้งหลายจากหนักเป็นเบา เบาก็หาย

นี่คือการเตรียมเนื้อเตรียมตัวที่ดี ตอนนี้เราพร้อมแล้วที่จะขึ้นไปนอนบนเตียงคนป่วย

เมื่อต้องนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

ผู้ป่วยเมื่อไปถึงโรงพยาบาลแล้วก็อย่าคิดว่าเราป่วย  เราคิดมามากพอแล้ว ให้คิดว่าเรามีความเจ็บเป็นธรรมดา  ให้ปล่อยวางภารกิจการงาน เครื่องกังวลต่าง ๆ  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัว หรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่

ให้คิดว่า เราจะได้มีโอกาสพักทำภาวนาบนเตียงคนป่วย ให้ระลึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ในตัวของเรา  บทสวดมนต์เราคล่องบทไหนก็สวดไป ถ้าจำไม่ได้ก็ภาวนาสัมมาอรหัง นึกถึงบุญในตัว พระในตัว ถ้านึกถึงพระในตัวไม่ได้ ก็นึกนอกตัว องค์ไหนก็ได้ที่เรานึกได้ แล้วก็ทำความรู้สึกให้กายใจเราใสเป็นแก้ว ใสเป็นเพชร จนกระทั่งกายใจเราใสเป็นแก้วใสเป็นเพชร อธิษฐานให้โรคภัยไข้เจ็บละลายหายไป

ส่วนเรื่องการดูแลรักษาก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณหมอ เพราะท่านมีความรู้ความชำนาญ  

หน้าที่ของเราคือรักษาใจให้ใส ๆ นึกถึงบุญที่เราทำผ่านมาในช่วงใกล้ ๆ ๗ วันนี้ เราได้ถวายภัตตาหารเป็นสังฆทานแด่พระภิกษุสงฆ์ผู้ประพฤติธรรมที่วัดใกล้บ้าน หรือวัดไหนที่เรามีกุศลศรัทธาเราก็ไปวัดนั้น  นึกถึงศีลที่รักษามาตลอด ๗ วัน ไม่ได้ขาดตกบกพร่องเลย หรือถ้าเป็นชายและเคยบวช เราก็นึกถึงบุญบวช จะบวชพระ บวชเณร เราก็นึกไป เพราะบุญบวชจะคุ้มครองเราไปสู่สุคติโลกสวรรค์  นึกถึงทาน นึกถึงศีล นึกให้อภัย เราไม่มีเวรไม่มีภัยแก่ใคร  แล้วเราก็ทำใจให้ใส ๆ หมอเขาจะวางยาสลบให้เราหลับลึก ๆ ก็ให้หมอเขาทำไป

เรื่องเล่าสมัยพุทธกาล

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จไปพร้อมกับพระอานนท์ ไปเจอพ่อค้าบรรทุกสินค้ามา ๕๐๐ เล่มเกวียน พ่อค้าหรือนักธุรกิจท่านนี้มีความเชี่ยวชาญในเรื่องธุรกิจการงานมาก ทำมาค้าขายร่ำรวย  เขาได้สั่งสมทรัพย์ภายนอกไว้มาก แต่ไม่ได้สั่งสมบุญเลย โดยลืมไปว่า สักวันหนึ่งจะต้องตาย  แต่โชคดียังมีบุญเก่าบันดาลให้ได้มาพบพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  

พระพุทธองค์เสด็จมาพร้อมกับพระอานนท์ ซึ่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเห็นในข่ายพระญาณว่า เขามีเวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว จึงตรัสกับพระอานนท์ว่า “นักธุรกิจที่อยู่ข้างหน้าพร้อมด้วยเกวียน ๕๐๐ เล่มที่บรรทุกสินค้ามา  เขาเก่งในเรื่องการทำมาหากิน แต่เขาไม่รู้เลยว่าอีก ๗ วัน เขาจะตาย”

พระอานนท์ทูลถามว่า “แล้วข้าพระองค์ไปบอกเขาได้ไหม” “ได้อานนท์”  พระอานนท์ก็อาศัยวิญญาณของกัลยาณมิตรไปบอกเลยว่า  “นี่ท่านเศรษฐี  พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเห็นว่าท่านจะมีเวลาเหลืออยู่ในโลกนี้อีก ๗ วัน ให้ท่านเตรียมตัวสั่งสมบุญตลอด  ๗ วันนี้ ท่านจะได้เอาบุญนี้ติดตัวไปสู่สุคติโลกสวรรค์ เพราะทุกคนไม่ช้าก็ต้องตายทั้งนั้น แล้วก็มีหลักวิชชาว่า ถ้าใจใสก็ไปดี ไปสวรรค์ ถ้าใจหมองก็ไปอบาย  เพราะฉะนั้นให้รีบสั่งสมบุญให้ใจใส ๆ  และใจจะใสได้ก็ต้องมีบุญหล่อเลี้ยง”

โชคดีที่นักธุรกิจท่านนั้นเชื่อ ได้มาสั่งสมบุญ ได้ถวายทานโดยนิมนต์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพร้อมด้วยหมู่สงฆ์  ได้รักษาศีลและเจริญภาวนาตลอดทั้ง ๗ วัน และตลอด ๗ วันนั้นได้ตามระลึกนึกถึงบุญ  พอวันที่ ๗ ก็ละโลกไป ในขณะที่ใจใสนึกถึงบุญที่ได้ถวายภัตตาหารเป็นสังฆทานแด่พระภิกษุสงฆ์ โดยมีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประมุข ได้รักษาศีล ๕ ได้เจริญภาวนา ตลอด ๗ วัน ด้วยผลบุญนี้จึงไปสู่สุคติโลกสวรรค์

เพราะฉะนั้นนี่ไม่ใช่เรื่องใหม่ เราจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมเสมอ ด้วยการสั่งสมบุญกุศล ทั้งทาน ศีล ภาวนา  ถ้าหากว่า เรามีบุญที่เราได้สั่งสมเอาไว้อย่างดีแล้ว บุญนี่แหละจะเป็นหลักประกันของชีวิต  ให้เรามีความสุขบันเทิงในโลกทั้งสอง คือ ทั้งในโลกนี้และในโลกสวรรค์  บุญเท่านั้นจะประกันชีวิตของเราได้อย่างดีเยี่ยม ยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น

เพราะฉะนั้น ใครก็ตามที่เจ็บไข้ได้ป่วยจะต้องเข้าโรงพยาบาลก็ให้เตรียมตัวเตรียมใจให้ดี  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ให้เราไปเตรียมตัวตาย แต่นี่ยกตัวอย่างว่า นักธุรกิจท่านนั้นเป็นอย่างนี้  แต่เราก็เตรียมให้มันถูกหลักวิชชา แล้วบุญนี้ก็จะค่อย ๆ ไปช่วยต่ออายุขัยเรา เราจะได้หมอดี ที่มีความรู้ความสามารถในการวินิจฉัยโรคได้ถูกต้อง ได้ยาดี ได้พยาบาลที่จิตประกอบไปด้วยเมตตา เราจะได้หายเร็ว  หนักก็เป็นเบา เบาก็หาย แต่ถ้าตายก็ไปดี ไม่มีอะไรเสียเลย เตรียมตัวไว้เถิดประเสริฐนัก

                                             

                                                                            วันเสาร์ที่ ๒๐ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๗

                                             คุณครูไม่ใหญ่

เจ็บป่วย

วันพฤหัสบดีที่ 10 กันยายน พ.ศ. 2563

• Share

Related Posts