ความสำคัญของการมาวัดวันอาทิตย์

 

            การมาวัดวันอาทิตย์ เพื่อมาปฏิบัติธรรมร่วมกัน ให้เกิดพลังหมู่ในการฝึกใจให้หยุดนิ่งกันไปเป็นทีม เราต้องให้ความสำคัญกับวันอาทิตย์ และความสำคัญต่อการฝึกใจให้หยุดนิ่งภายใน เพราะนี่คือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต เรื่องอื่นนอกนั้นไม่ใช่ เป็นเพียงเครื่องสนับสนุน แต่การแสวงหาธรรมะเป็นเรื่องหลักของชีวิตเลย เพราะจะทำให้เราสมปรารถนาในชีวิต

            ดังนั้น วันอาทิตย์อย่าอยู่บ้านกันเฉย ๆ เลย อย่างน้อยให้เรามาตอนช่วงเช้า มานั่งธรรมะด้วยกัน ช่วงบ่ายถ้าหากเราไม่มีธุระอะไรที่ไหนก็มาระลึกนึกถึงบุญ เพื่อจะตั้งผังสำเร็จให้กับตัวเอง เพื่อที่จะได้อุทิศบุญกุศลไปให้บรรพบุรุษหรือหมู่ญาติที่ละโลกไปแล้ว ซึ่งบางทีท่านไปอยู่ในภพภูมิที่เราจะอุทิศบุญด้วยวิธีธรรมดาไม่ได้ กำลังกุศลส่งไปไม่ถึง เราก็จะต้องอาศัยวิธีพิเศษซึ่งเราจะได้กราบอาราธนามหาปูชนียาจารย์ทุกท่านมาประกอบวิชชาธรรมกาย แล้วก็นำบุญนี้ไปให้กับหมู่ญาติ แล้วเราจะได้อุทิศบุญนี้ให้กับคู่กรรมคู่เวรที่ผูกกรรมผูกเวรกันมา เพราะเมื่ออกุศลเข้าสิงจิตให้กระทำความผิดต่อเพื่อนมนุษย์ทางกาย วาจา ใจแล้ว มันก็มีวิบากกรรมติดข้ามชาติมาเป็นอุปสรรคของชีวิตในชาตินี้ เพราะฉะนั้นการอุทิศส่วนกุศลให้คู่กรรมคู่เวรก็จะช่วยผ่อนหนักเป็นเบา เบาเป็นหาย ถ้าหากเรามีความจำเป็นจะต้องกลับไปทำภารกิจอะไรก็ไม่เป็นไร แต่ตอนช่วงเช้าเราต้องมาปฏิบัติธรรมกันนะ

การปฏิบัติธรรมหน้าจอจานดาวธรรมอยู่ที่บ้าน กับปฏิบัติธรรมที่วัดในวันอาทิตย์ มันมีข้อแตกต่างกันตรงที่ว่า การที่จะมาวัดวันอาทิตย์ได้ต้องอาศัยความเพียรและกำลังใจ เรามาทั้งตัวและหัวใจอย่างนี้ กำลังบุญก็จะได้มากกว่าอยู่ที่บ้าน เมื่อเรามาแล้ว เราก็ตั้งใจปฏิบัติธรรม ประกอบด้วยความเพียร ได้วิริยะบารมี บารมีมันก็จะแรงกล้ากว่านั่งที่บ้าน  

ซึ่งบางคนอาจจะบอกว่าเหมือนกัน มันก็เหมือนบางส่วน แต่บางส่วนก็ไม่เหมือน เช่น เป็นคนเหมือนกัน แต่ทำไมไม่เหมือนกัน  เหมือนการบูชาเจดีย์ที่หลวงพ่อเคยบอกไปว่า นอกเหนือจากเหตุผล ๒ ประการที่ว่า ถ้าอยู่ที่บ้าน อยู่หน้าจอ แต่มีความเลื่อมใสมากก็ได้บุญมากเหมือนคนที่มาที่วัด แต่บางทีคนที่อยู่หน้าจอจานดาวธรรมก็ได้มากกว่าเพราะบางคนมาวัดแล้วมีความเลื่อมใสน้อย  แต่บางทีคนที่อยู่หน้าจอก็ได้บุญน้อยกว่าคนที่มาวัดที่เขามีความเลื่อมใสมาก เพราะเขาต้องประกอบความเพียร วิริยะ อุตสาหะ มาด้วยตัวเอง

ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดก็คือ มาด้วยตัวเอง แล้วก็ประกอบจิตให้เลื่อมใสในพระรัตนตรัย และบุญกุศลก็จะเป็นบุญใหญ่ที่จะติดตัวเราไปในภพเบื้องหน้า เราจะไม่มาต่อเมื่อมีความจำเป็นจริง ๆ แต่ไม่ใช่เรื่องที่เราโมเมว่า จำเป็น

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 คุณครูไม่ใหญ่

ข้อมูล :  วันอาทิตย์ที่ ๒๐ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๗ /วันอาทิตย์ที่ ๑๑ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๘

Add Comment

ชาวพุทธ, วัฒนธรรมชาวพุทธ

วันพุธที่ 9 กันยายน พ.ศ. 2563

• Share

Related Posts