พระ : ผมนั่งภาวนาไปเรื่อย ๆ บางครั้งมีความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนที่สูง
ๆ ครับ แล้วผมก็จะแผ่เมตตาออกไปเรื่อย ๆ ทำอย่างนี้ถูกต้องไหมครับ
หลวงพ่อ :
ดีมาก
มีข้อสังเกตอยู่หน่อยหนึ่ง พวกเรานี้เป็นนักบุญนะ บางคนพอนั่งกำลังจะดีๆ แผ่เมตตาทันทีเลย
เวลาแผ่เมตตาเราสังเกตไหมว่า
ใจเราต้องคิด คิดให้คนนั้นคนนี้มีความสุขไล่เรื่อยไปจนกระทั่งทั่วโลก คือในภาวะนี้จิตของเรายังไม่มั่นคง
พอเราไปคิด แม้ว่าเป็นสิ่งที่ดีเป็นกุศล แต่มันมีผลคือ จะทำให้ใจเราไม่หยุด มันไม่ไปต่อ
ไปเพลินอยู่ในอารมณ์นั้น
เพราะฉะนั้น
ถึงตอนนั่งดี อย่าเพิ่งไปทำอะไรนะ อย่าเพิ่งแผ่เมตตา ให้ “หยุด”อย่างเดียว
เรากำลังมุ่งเข้าไปสู่เป้าหมายคือธรรมกาย เราจะต้องเข้าถึงพระธรรมกายให้ได้ ดังนั้นอย่าเพิ่งไปแวะข้างทาง
ถ้าจะแผ่เมตตา
หลวงพ่ออนุญาตให้ทำได้สองตอนเท่านั้น คือ ตอนก่อนจะนั่ง หรือก่อนจะเลิกนั่ง ก่อนนั่ง
เพื่อปรับใจเราให้สบาย มีความสุข หรือก่อนเลิกนั่ง เพราะเราจะเลิกนั่งอยู่แล้ว
เราก็แผ่เมตตาได้ ให้สบายอกสบายใจ เอาอย่างนี้นะ ถ้าไปทำอยู่ในท่ามกลาง หลวงพ่อว่าไม่ดี
มันไม่ไปต่อ
คำตอบคุณครูไม่ใหญ่
วันพุธที่ ๑๘ มีนาคม
พ.ศ.
๒๕๓๕
ผู้ฟัง : พระภิกษุ อุบาสก อุบาสิกา
สถานที่ : ดอยสุเทพ
จ.เชียงใหม่
วันพุธที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2563
