พระ : เวลานั่งธรรมะ
ผมนั่งเข้ากลางไปเรื่อย ๆ ตัวผมมักโยกไป บางทีโยกไปเป็นชั่วโมง
เป็นเพราะผมลุ้นหรือเปล่าครับ
คุณครูไม่ใหญ่ :
ไม่ใช่ลุ้น
มันไปเพลินกับอาการโยก เพราะมันเพลินดีเหมือนกันนะ เหมือนคนไกวเปล เราต้องไม่ใส่ใจในอาการนั้น
เดี๋ยวเราก็ผ่านช่วงนั้นไปได้
มันเป็นอาการของปีติ ตัวโยก ตัวโคลง ตัวลอย ตัวเบา
ตัวยืดเหมือนหัวติดเพดาน ย่อเหมือนติดพื้น ขยายเหมือนติดข้างฝา ใหญ่เต็มห้อง พอง
ยุบ เหมือนหล่น เป็นอาการปีติ พอปีติ เดี๋ยวก็ ปัสสัทธิ สุข เอกัคตา แล้วก็ไล่กันไป
วิธีแก้
เราก็เฉย ๆ ให้เหลืออารมณ์เดียว อย่าไปเพลิน แต่ก็อย่าฝืน ตรงนี้จะทำยากนิดหนึ่ง
อย่าฝืนแต่ไม่คล้อยตาม มันยากตรงนี้
อย่าฝืน
แต่ไม่คล้อยตาม ก็คืออาการอะไรเกิดก็ช่างมัน แค่นั้นเอง สองตัว ช่างมัน ไม่ฝืน
แต่อย่าคล้อยตาม มันไม่ใช่ง่าย แต่ถ้าเราช่างมัน เฉย ๆ
เดี๋ยวมันก็ผ่านขั้นนี้ไปได้
คำตอบคุณครูไม่ใหญ่
วันศุกร์ที่ ๕ เมษายน
พ.ศ. ๒๕๓๙
ผู้ฟัง : พระภิกษุ
สถานที่ : ดอยสุเทพ จ.เชียงใหม่
วันศุกร์ที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2563
