จิตที่ฝึกดีแล้วนำสุขมาให้
คือ ฝึกใจให้หยุดนิ่ง ให้อยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ไม่ให้มันร่อนเร่พเนจรไปที่ไหน
พอมันมาหยุดนิ่งตรงฐานที่ ๗ ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดแห่งความสุขที่แท้จริง เมื่อมาอยู่ตรงนี้ก็นำความสุขให้เกิดขึ้นกับตัวของเราอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
สุขกาย สบายใจ เพราะฉะนั้นจิตต้องฝึกให้ดี ให้มันหยุดนิ่งอยู่ที่ตรงนี้
พวกเรามีบุญ ที่มาเกิดในยุคที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ท่านบังเกิดขึ้น ในร่มเงาของพระพุทธศาสนา ท่านค้นคว้าวิชชาธรรมกายขึ้นมา แล้วก็นำมาถ่ายทอดถึงพวกเรา
แต่เกิดก่อนหน้านี้ก็ดี หรือหลังจากนี้ไปอีกนาน ๆ เมื่อกาลเวลาผ่านไปสิ่งเหล่านี้มันก็จะเลือนไป
ไม่อยู่ในขณะ ในสมัย
ในช่วงนี้อยู่ในช่วงขณะสมัยที่ดี
เพราะฉะนั้นก็ต้องหมั่นฝึกฝนใจทุกวัน อย่าให้โอกาสดีนี้หรือขณะสมัยที่ดีนี้มันผ่านไป
เพราะสังขารก็เสื่อมลงไปทุก ๆ วัน เพราะฉะนั้นก็ฝึกไปเรื่อย ๆ ฝึกหยุด ฝึกนิ่ง
ฝึกให้ใจใส ๆ
๒๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๐
สภาธรรมกายสากล
วันพฤหัสบดีที่ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2564
