ให้ความสำคัญต่อการฝึกใจให้หยุดนิ่ง
ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗
เพื่อตัวของเราเอง ไม่ใช่เพื่อใคร
ไม่ว่าเราจะมีภารกิจมากน้อยเพียงใดก็ตาม
ก็ต้องไม่ให้เป็นข้อแม้ ข้ออ้าง หรือเงื่อนไข ไม่ทำใจให้หยุดนิ่ง เพื่อความสุขและความปลอดภัยในชีวิตของเรา
สุขในปัจจุบันที่หยุดนิ่ง และความปลอดภัยของชีวิต
ความตายไม่มีนิมิตหมายว่า
จะตายเมื่อใด ที่ไหน ด้วยวิธีการใด เพื่อความปลอดภัยของชีวิตจึงต้องฝึกใจให้หยุดนิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกาย
ฐานที่ ๗ ตรงนี้ไปเรื่อย ๆ
สิ่งที่เราควรทำ คือ
ทำควบคู่กันไปในชีวิตประจำวัน มีภารกิจอะไรเราก็ทำไป
นั่งนอนยืนเดินเราก็ทำกันไปพร้อม ๆ กัน เพราะปกติไม่ว่าเราจะเคลื่อนไหวกายทำภารกิจอะไร
ใจเรายังแวบไปคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ได้ แต่แทนที่เราจะปล่อยให้มันเป็นไปอย่างเดิม
เราก็มาปรับใหม่ ให้ใจมาหยุดนิ่งอยู่ตรงนี้
แปลว่า ข้างในหยุดนิ่ง
แต่ข้างนอกเคลื่อนไหว เศรษฐกิจกับจิตใจไปด้วยกันได้ ภารกิจกับจิตใจก็จะควบคู่กันไป แปลว่า เวลาที่เราสูญเสียไป เราก็ได้สิ่งดี ๆ มาทดแทน
คุ้มกับการเสียไป คือเสียเพื่อได้ ไม่สูญเสียเปล่า
๒๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๐
สภาธรรมกายสากล
วันพฤหัสบดีที่ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2564
