ความฝันพระเจ้าปเสนทิโกศล (ตอน ๘)

๘. ตุ่มน้ำว่างเปล่า

เมื่อพระบรมศาสดาทรงพยากรณ์นิมิตแห่งความฝันประการที่ ๗ จบแล้ว พระเจ้าปเสนทิโกศลก็ทรงเล่านิมิตแห่งความฝันประการที่ ๘ ให้พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าฟังต่อว่า

“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ หม่อมฉันได้ฝันเห็นตุ่มน้ำใบใหญ่ใบหนึ่งมีน้ำอยู่เต็มเปี่ยม โดยตุ่มน้ำใบนี้จะตั้งอยู่บริเวณประตูพระราชวัง และแวดล้อมไปด้วยตุ่มเปล่าเป็นจำนวนมาก

จากนั้น ก็มีผู้คนทุกชนชั้นมาจากทิศทั้ง ๔ พากันเอาหม้อใส่น้ำของตนซึ่งก็มีน้ำอยู่เต็มเปี่ยมมาเทน้ำใส่ตุ่มใบนั้น จนทำให้น้ำที่เต็มตุ่มอยู่แล้วไหลล้นออกไป แต่ทว่าคนเหล่านั้นก็ยังเทน้ำใส่ตุ่มใบนั้นอยู่เรื่อย ๆ โดยไม่มีผู้ใดคิดที่จะเทน้ำใส่ตุ่มที่ว่างเปล่าเลยสักนิด นิมิตแห่งความฝันนี้จะมีผลเป็นอย่างไรหรือพระเจ้าข้า”

เมื่อพระบรมศาสดาได้ฟังนิมิตแห่งความฝันประการที่ ๘ จบแล้ว พระองค์ทรงพยากรณ์ความฝันว่า

“มหาบพิตร ผลของความฝันนี้จะยังไม่เกิดขึ้นในสมัยของพระองค์ และในยุคสมัยที่พระศาสนาของเราเจริญรุ่งเรืองอยู่ แต่จะบังเกิดขึ้นในอนาคตกาล เมื่อโลกถึงยุคเสื่อม คือ ยุคที่มนุษย์เสื่อมจากศีลธรรม เห็นผิดเป็นถูก เห็นถูกเป็นผิด อีกทั้งเป็นยุคที่พวกภิกษุผู้เคร่งครัดในศีลและข้อวัตรปฏิบัติมีน้อยกว่าผู้ที่ไม่เคร่งครัด

ในยุคนั้น ประเทศชาติจะหมดความหมาย คือ คนในยุคนั้นจะไม่เห็นแก่ชาติบ้านเมือง จะเอาแต่ประโยชน์ส่วนตนมากกว่าประโยชน์ส่วนรวม ส่วนพระราชาก็จะกำพร้าและตกยาก (หมายถึงกำพร้าจากคุณงามความดี ความถูกต้อง และศีลธรรม)

เมื่อเป็นเช่นนั้น พระราชาก็จะบังคับให้ชาวเมืองทำการเพาะปลูกให้แก่ตนเอง ฝ่ายชาวเมืองก็จะถูกส่วนกลางบังคับให้ขนข้าวเปลือกและพืชพันธุ์ธัญญาหารมาบรรจุไว้ในยุ้งฉางของพระราชาแต่เพียงอย่างเดียว โดยยุ้งฉางของตนเองกลับว่างเปล่า ปราศจากพืชผลที่ตนเองเพาะปลูก เหมือนดั่งที่ผู้คนจากทุกสารทิศพากันมาเติมน้ำใส่ตุ่มที่เต็มแล้ว โดยไม่เหลียวแลตุ่มที่ว่างเปล่าเลย